Tot besluit

Wie dacht dat het moeilijk was Pakistan binnen te komen, zal verbaasd staan te horen hoe ingewikkeld het was het land te verlaten. Gedeeltelijk door eigen kortzichtig en nalatig handelen maar grotendeels door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. De avond voordat ik zou vertrekken trok ik er nog even op uit om een paar laatste rupees uit te geven, aan een goedkoop t shirt en later een bezoek aan de barbier, altijd een klein avontuur. Om 9 uur at ik een te grote maaltijd, drie kwartier later werd de kin ingezeept en kon het mes zijn werk gaan doen. Een gast uit het buitenland kun je als barbier in Karachi niet zomaar terug naar zijn hotel laten gaan, nee, die moet uitgebreid getrakteerd worden op een lokaal kipgerecht, specialiteit van het restaurant om de hoek. Samen met de ‘crew’ van de kapperszaak at ik daarom om half 11 ’s avonds nog een compleet bord kip weg inclusief twee groot uitgevallen rotis, chapatis, of parota (het verschil is me na een maand Pakistan niet duidelijk geworden). Om het netjes te houden, ik heb gedurende de laatste nacht in het land meerdere toiletbezoekjes moeten brengen.




Enigszins versuft, en zeker niet uitgerust, vertrok ik de ochtend erna per taxi naar het vliegveld, langs een weg die vergeven was van Rangers (‘special forces’ zeg maar) en politieagenten, Karachi stond nog steeds op scherp. Aankomst op de luchthaven was apart. Iedere auto die richting de vertrek- of aankomsthallen reed, werd zo’n 500 meter voor de ingang gecontroleerd op explosieven. Speciale apparatuur werd ingezet om de auto’s te controleren terwijl de bagage door grote scans gehaald werd. In de vertrekhal werd ik direct apart genomen voor wat mild beschreven een vragenrondje genoemd kan worden, een adequatere beschrijving zou zijn een ondervraging. Er werd me gevraagd waarom ik in Karachi was, waar ik in Pakistan op welke plaatsen geweest was, wat het doel van mijn bezoek was, enz. Mijn tassen werden twee keer leeg gehaald, mijn kleine laptop werd gecontroleerd, ik werd uiteraard gefouilleerd, en hierna volgden nog twee vraaggesprekken. Maar, na een ‘all clear’, kon ik eindelijk naar de incheckbalie.



Budgetmaatschappijen hebben veelal wat aparte, misschien streng overkomende regelgeving, die op veel plaatsen in de wereld niet heel strikt nageleefd wordt. Zo ook Air Arabia, waarmee ik naar Dubai zou vliegen. Het duurde een half uur voordat de drie mensen voor me een boarding pass kregen, en ik verwachtte eenzelfde langdurige procedure. Toen me om een credit card of kopie ervan gevraagd werd, zei ik uiteraard dat ik die niet had (ik had de kaart van mijn vader geleend om de vlucht te boeken). ‘No boarding then’ was het eerste dat er, voor mijn gevoel bijna triomfantelijk, gezegd werd. Eerst dacht ik dat er een grap gemaakt werd maar al snel had ik in de gaten dat er met geen mogelijkheid van afgeweken werd. Een oudere werknemer gaf een voorbeeld dat er een keer achttien mensen met dezelfde credit card op dezelfde vlucht wilde stappen, allemaal uiteraard gefraudeerd. Ik zou mee kunnen mits ik een kopie van de gebruikte credit card kon verstrekken (die ik in mijn naïviteit niet gemaakt had). Ik twijfelde even maar een blik op de klok vertelde me dat het kwart over 7 in Nederland was, mijn moeder zou wel wakker zijn. Inderdaad, gelukkig. Wat volgde, was een zenuwslopend half uur waarin mijn ouders met hulp van de buren (bedankt allemaal!) een kopie van de credit card maakte en vervolgens opstuurde naar de telefoon van de leidinggevende persoon aan de balie. Op het moment dat de incheckbalies definitief gesloten zouden worden, en ik dacht dat ik nog minimaal een dag in Karachi zou stranden, kwam er een geruststellend bericht binnen op de telefoon van de man die tegenover me stond. Ik kon alsnog vertrekken.



Drie kwartier later liet ik Pakistan definitief achter me. Een land dat verschrikkelijk lastig was te bereizen maar dat me ook enorm heeft verbaasd, op een positieve manier. Het was bijna surrealistisch om in Dubai (Sharjah eigenlijk, één van de zeven emiraten die de Verenigde Arabische Emiraten vormt) te landen, waar mensen uit allerlei landen rondliepen, druk verkeer over zesbaans snelwegen geleid werd, maar het net zo heet was als in Karachi. Om heel eerlijk te zijn, stond het me direct tegen. Vandaar dat ik bij aankomst in een hotel besloot naar het kantoor van Garuda Indonesia te gaan om mijn vlucht van 30 oktober om te laten zetten in 28 oktober. Een dagje in Dubai leek me wel genoeg.



Dat dagje liep ik voornamelijk rond in enorme, steriele winkelcentra, maakte ik gebruik van de metro, en verbaasde ik me toch enigszins over het multiculturele karakter van de stad. De kleine oorspronkelijke bevolking is over het algemeen voornamelijk te zien in dure auto’s en chique restaurants, terwijl het merendeel van de bevolking in Dubai gevormd wordt door mensen uit India, Bangladesh, Zuid Oost Azië, maar ook Afrika, Europa, en de VS. Ik heb in een stuk of 5-6 taxi’s gezeten, alle chauffeurs ervan waren Pakistani. Het hoogste gebouw ter wereld staat in het midden van de stad en gaf een aardig uitzicht over de welbekende, voor sommigen beruchte, palmeilanden en de rest van de stad, en het Burj al Arab schijnt één van de meest luxueuze hotels ter wereld te zijn, maar van de buitenkant zag het er eerlijk gezegd weinig spectaculair uit. Om het kort te houden, Dubai heeft niet kunnen overtuigen. De indruk die ik ervan heb gekregen is eigenlijk een kunstmatige stad waar een klein percentage extreem rijken de dienst uit maakt, een grote groep toeristen hun geld (in rap tempo) kan uitgeven aan overbodige zaken, en een instroom van migranten die deze faciliteiten draaiende houden. Verder heeft Dubai zelf geen olie en teert het op de inkomsten van de overige emiraten om een bepaald imago te creëren. Met andere woorden, een dag was inderdaad meer dan genoeg.



Donderdagochtend arriveerde ik in een koud en bewolkt Nederland, heerlijk vergeleken met de soms zengende hitte waar ik de afgelopen 2 weken in heb rondgelopen. Met mijn ouders, zus en tante reed ik naar huis, via de Coentunnel, om aan de Zaan verse appeltaart te eten en warme thee te drinken. Het voelt raar hier weer te zijn, of eigenlijk vreemder niet meer onderweg te zijn. Zoals gezegd, en hopelijk ook is gebleken uit voorgaande verslagen, was Pakistan een verrassende bestemming, avontuurlijk om doorheen te reizen, tegelijkertijd erg mooi, zowel de natuur in het noorden, de steden in het zuiden, en natuurlijk de vriendelijke mensen. Maar bijna zeven van de acht maanden was ik in China, het grootste gedeelte in Qingdao, kortstondig in Hong Kong, om vervolgens dwars door het land naar het uiterste westen te reizen. Het is een land geworden waarin ik me bijna thuis voel, maar nog net niet genoeg er voor langere tijd te gaan wonen of werken. Dat laatste zal ik hier binnenkort ongetwijfeld weer gaan doen. Ik hoop dat jullie de verslagen een beetje hebben kunnen lezen en waarderen, ik vond het in ieder geval leuk om vanuit een ander perspectief dan studieboeken en nieuwsprogramma’s weer iets van de wereld te zien. Bedankt voor de reacties, mails, en steun (zo hier en daar), en voor sommigen tot snel. Wat deze website betreft, hopelijk tot een volgende reis.



Vanuit Zaandijk, zai jian, khayr khosh, joih gin, kudaa haafiz, of gewoon tot kijk,

Stef