Vliegend door de woestijn

Op dit moment bevind ik me aan de voet van een bergketen die in China, grof vertaald, wordt omschreven als het 'Regenboog gebergte', nabij Zhangye, in de Gansu provincie. Een schitterende plek, vooral als het vroege of late zonlicht op de kleurrijke en soms bizar gevormde bergen schijnt. Helaas is dat vandaag niet het geval. Sterker nog, het regent een beetje en van een regenboog is, in welke vorm dan ook, geen sprake.

Gisteren heb ik hier een dag rondgebracht, met eenzelfde soort weertype. Het lukte om af en toe wat beelden te maken met de drone, maar zonder zon waren de opnamen vrij matig. Grauw is waarschijnlijk de beste omschrijving. Het was eigenlijk de bedoeling om vandaag door te reizen, maar omdat het weerbericht voor morgen een stuk beter is, heb ik besloten nog een dag te wachten. Met een beetje geluk kan ik dan alsnog een aantal vluchten over het gebergte maken met beter licht. Fingers crossed.

Het is een terugkerend verschijnsel deze reis, ik pas de route aan op weerberichten, moet soms langer wachten dan gedacht. Het brengt extra planning, onzekerheid, en obstakels met zich mee. Het voelt af en toe wat 'onnatuurlijk', en druist daarmee soms in tegen hoe ik eigenlijk zou willen reizen. Tegelijkertijd is het mooi als iets wel lukt, zeker wanneer je er veel moeite voor hebt gedaan.

Het vorige verslag dateert alweer van twee weken geleden, geschreven in Zhangjiajie, een ander nationaal park in China met een al even bijzonder (maar totaal verschillend) landschap. Hierna volgde Changsha, waar ik inderdaad het grote Mao beeld met de drone kon filmen, en Guangzhou, het oude Kanton, gelegen aan de Parelrivier.

In plaats van zoveel mogelijk variatie op één dag te filmen, ziet een dag met de drone er anders uit. Soms is de dag in tweeën gesplitst, kan ik in de ochtend een aantal vluchten maken, om daarna de accu's op te laden en in de middag weer op pad te gaan. Vaker moet ik de plekken uitzoeken waar ik de drone de lucht in wil sturen. Van belang is in ieder geval dat je spaarzaam met de accu's (waar ik er vier van heb) omgaat. Eén accu gaat ongeveer 20 minuten mee, en biedt in de meeste situaties genoeg variatie om een onderwerp redelijk in beeld te brengen. Zo vloog ik in Guangzhou op één dag bijvoorbeeld over een scheepswerf, een enorm goud gekleurd rond gebouw in een rustige buitenwijk, het (lege) stadion van de voetbalclub Guangzhou Evergrande, en een brug richting het zakencentrum van de stad.

Een andere dag in Guangzhou, waar het overigens grotendeels grijs weer was met af en toe zware buien, stond in het teken van een eendaagse reis naar Hong Kong. Het voornaamste doel was het visum vernieuwen, of beter gezegd, het tweede gedeelte van mijn 'double entry' visum in laten gaan. Dit bleek een fluitje van een cent, en binnen twee uur was ik weer terug op het 'vasteland' van China. Op de terugweg bracht ik ook nog een bezoek aan het hoofdkantoor (of zogenaamde 'flagship store') van DJI, de fabrikant van de drone die ik bij me heb. Ik besloot hier een kleine camera te kopen waarmee je vrij gemakkelijk dingen uit de hand kunt filmen. Handig voor momenten dat er met de drone even niets te doen valt (en die zijn er dus genoeg).

De volgende bestemming, na lang wikken en wegen, werd Zhengzhou, een middelgrote stad in de Henan provincie in het midden van het land, aan de oevers van de Gele Rivier. Knooppunt in het netwerk van de hogesnelheidstrein, en daarmee makkelijk en snel te bereiken. Hier filmde ik een grote verkeersader (waar ik bij toeval belandde), een aantal moderne gebouwen, en waarschijnlijk het meest interessant de Shaolin tempel, gelegen op een kleine twee uur rijden van de stad.

De Shaolin tempel is waarschijnlijk het meest bekend als 'geboorteplaats' van (Shaolin) Kung Fu, één van de meest populaire vormen van 'martial arts'. Qua drone was hier weinig te beleven, maar het was leuk de nieuwe camera uit te proberen. Vooral bij een grote school waar honderden leerlingen dagelijks aan het trainen waren om nieuwe technieken onder de knie te krijgen. Bij veel andere, kleinere scholen mocht niet gefilmd of gefotografeerd worden. Jammer, maar tegelijkertijd begrijpelijk.

Het was de bedoeling om via Xian naar de Gansu provincie door te reizen. Helaas strandde dit plan in een vroeg stadium. Normaliter zijn treinen in China punctueel, meestal zonder noemenswaardige vertraging. Een botsing tussen een passagierstrein en bus op de doorgaande spoorlijn tussen Shanghai en Lanzhou zorgde echter voor een chaotische situatie op het station van Xian (en ongetwijfeld ook elders). Na een aantal uur wachten, besloot ik de handdoek in de ring te werpen, en op zoek te gaan naar een hotel. Na wat uitzoeken op internet zat ik de volgende dag in een vliegtuig van China Eastern Airlines naar Dunhuang, een voormalige oasis op de Zijden Route.

De hevige turbulentie, inclusief luchtzakken, tijdens het laatste gedeelte van de vlucht beloofde weinig goeds. Maar van de hevige wind die ik daardoor verwachtte, was in Dunhuang zelf gelukkig geen sprake. Het hoofddoel in deze plaats waren de hoge zandduinen aan de rand van het (inmiddels vrij moderne) stadje, en er was nog net voldoende tijd om een snelle blik te werpen. Het toeristische gedeelte was het best als komisch te omschrijven. Hordes Chinese toeristen die op kamelen naar de top van een zandduin reden, om vervolgens met grote zwembanden en in elkaar geknutselde houten slees weer naar beneden zoefden. Dit was vooral leuk met de 'Osmo', de kleine handheld camera.

Voor een beter gedeelte van de duinen zat er niets anders op dan een heel stuk verder te lopen. Dit deed ik de volgende dag, nu uiteraard met de drone (en veel water). Het mulle zand zorgde ervoor dat sommige stukken verschrikkelijk traag gingen, maar uiteindelijk vond ik een tweetal plaatsen waar ik redelijke beelden kon maken. Opstijgen deed ik vanwege het zand vanaf een grote handdoek. De enige optie om te landen was de drone vlak boven me te laten vliegen, het apparaat dan met één hand vast te houden aan het 'landingsgestel', om vervolgens de rotoren uit te schakelen. Het klinkt riskanter dan het is, maar ik doe dit wel alleen in 'noodsituaties', als het echt niet anders kan (mocht je zelf een drone hebben, dan adviseer ik dit in ieder geval niet te proberen, de uitdrukking 'don't try this at home kids' is hier op z'n plaats).

De Gansu provincie is in meerdere opzichten een uitstekende plek voor het opwekken van duurzame energie. Daar kwam de Chinese regering een aantal jaar geleden ook achter, en sindsdien zijn er (net als in Xinjiang, de meest westelijk gelegen provincie) enorme projecten in gang gezet, voornamelijk op het gebied van zonne- en windenergie. Daarnaast wonen er weinig mensen en is er dus voldoende ruimte om windmolenparken en zonnepanelenvelden te bouwen. Mooie onderwerpen om met de drone in beeld te brengen. Vooral de zonnepanelen waren indrukwekkend, letterlijk zo uitgestrekt als het oog kon waarnemen. Grappig was ook nog dat ik hier (in tegenstelling tot de eerder gefilmde fabriek in het noordoosten van het land) met open armen ontvangen, en ik de drone vanaf het dak van het hoofdkantoor van de firma mocht laten opstijgen. Een leuk contrast (in meerdere opzichten).

Na Dunhuang kwam Zhangye, en achteraf had ik beter eerst nog naar een andere plaats kunnen gaan. Het is jammer dat de drone in Xinjiang niet mag (en kan) vliegen, anders had ik wellicht nog naar Turpan, niet ver van Dunhuang, kunnen afreizen. Net zoals in Beijing is dit verboden gebied, om vergelijkbare (maar ook weer totaal verschillende) redenen, die menigeen wel kan invullen.

Ik werp nog een licht nerveuze blik op het weerbericht en het ziet er nog steeds redelijk uit voor morgen, in tegenstelling tot de donkergrijze wolken die momenteel over de bergen van Zhangye schuiven...

Tot een volgende keer.

Stef