Reisvakantie aan de Yangtze

Een adempauze, een pas op de plaats, maar wel één die iets langer duurt dan gehoopt of gepland. Ik ben op dit moment in Yichang, een stad aan de Yangtze rivier, de levensader van China, niet ver van de veelbesproken Drie Klovendam.

Vorige week moest er iets gebeuren aan mijn aflopende visum. Langer in China blijven dan toegestaan kost zo'n 70 euro per dag, en levert daarnaast het soort problemen op waar geen mens op zit te wachten. Er waren twee opties, de eerste was proberen een nieuw visum aan te vragen in Hong Kong, de tweede ergens in de regio het huidige te verlengen. Na uitvoerig contact met een gespecialiseerd visumbureau in Hong Kong bleek dat de kans groot was dat een tweede toeristenvisum moeilijk ging worden (er zijn blijkbaar weer allerlei restricties van kracht).

Hoewel ik met de gedachte speelde om dan China voorlopig maar achter me te laten, vond ik het tegelijkertijd zonde om het karstgebergte van Guilin en de nabijgelegen rijstterrassen te missen. Onderwerpen die met de drone erg mooi kunnen zijn. Restte niets anders dan een (zoveelste) bureaucratische procedure in te gaan.

Het 'Public Security Bureau', een soort mengeling tussen een politiebureau en gemeentehuis, in Chongqing was de meest logische optie. Vriendelijke politieagenten, of gemeenteambtenaren in uniform, legden haarfijn uit welke documenten ik moest aanleveren. In de middag keerde ik terug met een kleine stapel papier onder m'n arm, en kon ik de aanvraag doen. De 7 werkdagen (9 dagen inclusief weekend) verwerkingstijd was een tegenvaller, aan de andere kant was ik enigszins opgelucht dat de aanvraag niet bij voorbaat werd afgewezen (onder meer vanwege de vele visa in het paspoort).

Zonder paspoort, maar met formulier van het PSB, kan ik niet met het vliegtuig reizen, en waarschijnlijk ook niet met de trein (dat was niet helemaal duidelijk). Inchecken in hotels en buskaartjes kopen kan wel. Vandaar dat ik de dag na de aanvraag in de bus stapte naar Fengjie, een klein plaatsje aan de Yangtze, en twee dagen later door kon reizen naar Yichang. Heel interessant was het allemaal niet, en helaas breekt vandaag een periode van langdurige regen aan, waardoor een eventuele terugreis naar Chongqing per boot niet bijster zinvol lijkt.

In de voorgaande weken heb ik gelukkig nog wel het één en ander kunnen zien en filmen, ook al blijven dezelfde uitdagingen bestaan met de drone. Het Danxia nationale park in de Gansu provincie was prachtig om te zien, en wordt soms de 'Grand Canyon van China' genoemd. Vergelijkingsmateriaal heb ik niet (behalve foto's van Baidu, het Chinese Google), maar er zal ongetwijfeld een kern van waarheid in zitten. Van de vier dagen dat ik rondom het park verbleef, kon ik er uiteindelijk anderhalf gebruiken om iets met de drone te doen.

Via Lanzhou belandde ik in Xiahe, waar een grote Tibetaanse gemeenschap woont, en het imposante Labrang klooster staat. Dit is één van de belangrijkste kloosters buiten Tibet zelf, en trekt doorgaans grote hoeveelheden pelgrims. Nu was het stadje erg rustig, wat vooral kwam omdat er elders in de regio een belangrijk geestelijk leider op bezoek kwam (in een voor Westerlingen afgesloten plaats). Vergeleken met zes jaar geleden (toen ik hier ook al eens was), nam dit toch wel iets van de sfeer weg, hoewel het leuk was af en toe met een paar monniken te praten (en uit het zicht van de politiecamera's foto's van de Dalai Lama te laten zien). Een dagtrip naar het nabijgelegen Linxia, waar een grote moslimgemeenschap woont (en tientallen kleurrijke moskeeën staan), zorgde voor een interessant contrast.

Weerberichten zijn een cruciaal onderdeel van de reis geworden, en na Xiahe was dit opnieuw het geval. Ik wilde eigenlijk een dag of twee in Langmusi rondkijken, een klein Tibetaans dorp in een bergachtige omgeving. Tegelijkertijd was de volgende 'halte' Jiuzhaigou, de laatste van de drie grote nationale parken die ik vanuit de lucht hoopte te filmen. Een plek waar het vaak regent, zeker in deze tijd van het jaar. Toen het bij aankomst in Langmusi miezerde, besloot ik te informeren of er in de middag nog een bus naar Jiuzhaigou zou zijn. Dit was zowaar het geval. Om precies te zijn, kon ik op de doorgaande bus van Lanzhou naar Jiuzhaigou stappen.

Het werd een lange reisdag (over de prachtige hoogvlakten van de Sichuan provincie trouwens), maar met resultaat. De dag erna was het prachtig weer in het nationale park. Een geluk, want de volgende dagen regende het pijpenstelen.

Ook bezocht ik nog Wenchuan, één van de plaatsen die in 2008 zwaar getroffen werd door een enorme aardbeving (die aan tienduizenden mensen het leven kostte). Een monument dat rondom een schoolgebouw was neergezet herinnerde aan deze afschuwelijke natuurramp. Tegelijkertijd vormde deze school ook de kern van een enorme discussie (binnen en buiten China) over de (vermeende slechte) kwaliteit van de vele gebouwen in het gebied. Het was daarom op meerdere vlakken een indrukwekkende plek om te bezoeken.

Chengdu was vooral een stad om over te stappen, en in Leshan kon ik vanaf een afstand nog een groot Boeddhabeeld op de gevoelige plaat zetten. De drone dichterbij op laten stijgen bleek onmogelijk omdat ik één van de drukste dagen van het jaar had uitgekozen om de plek te bezoeken (een nationale vrije dag). Niet al te handig.

Goed, of de beslissing om het visum te verlengen verstandig is geweest zal moeten blijken. Als de aanvraag lukt, dan is het de bedoeling om nog naar Shanghai, Xiamen, en Guilin te gaan. Maar voorlopig zit er weinig anders op dan een versnelling of twee terug te schakelen. Een reisvakantie aan de Yangtze.

Tot een volgende keer,

Stef