Bengaalse invloeden

Een lichte spanning bouwt zich langzaam op gedurende deze, mogelijk, laatste ochtend in India. Ik ben op dit moment in Kolkata, beter bekend onder de oude naam Calcutta, en de bedoeling is om morgen richting Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, te reizen. Hierbij zit nog wel een addertje onder het gras, ik heb namelijk nog geen visum voor Bangladesh in mijn paspoort staan.

De rijen bij het Consulaat van Bangladesh, op loopafstand van mijn hotel, waren lang, en weinig bemoedigend. Gelukkig bleek dat er een speciale counter voor 'non Indian citizens' was. Ik was van plan het visum hier aan te vragen, om hopelijk zo snel mogelijk een beslissing te maken of ik door zou reizen naar Bangladesh, of toch Nepal. Al snel werd duidelijk dat het een iets gecompliceerder, of in ieder geval onzekerder, verhaal ging worden dan gehoopt.

Volgens de medewerker van het Consulaat worden sinds kort 'visa on arrival' (een visum bij aankomst) afgegeven, zowel op de luchthaven van Dhaka als aan alle landgrenzen. Dit laatste kwam als een verrassing, want volgens vrijwel alle internetbronnen en reisgidsen die ik had geraadpleegd was deze 'service' alleen op de luchthaven beschikbaar. De medewerker hield voet bij stuk, er werden geen visa meer afgegeven aan inwoners van de Europese Unie (en een aantal andere landen) omdat de procedure aan de grens wordt afgewikkeld. Op hoop van zegen dan maar.

Kolkata was overweldigend. Ondanks dat ik al ruim twee maanden door India had gereisd, leek alles hier drukker, intenser, armer, kleurrijker. De naam 'Calcutta' staat voor sommigen misschien symbool voor extreme armoede en allerlei andere vormen van mensenleed. En inderdaad, het lijkt soms wel alsof iedere straat vergeven is van mensen die op zoek zijn naar een beetje geld, eten, om te overleven. Soms kom je mensen tegen die mentaal het spoor redelijk bijster zijn maar die niet opgevangen (kunnen) worden. Er lijken af en toe meer mensen in tenten te wonen, langs het spoor, onder bruggen, aan de kant van de weg, dan in normale huizen.

Tegelijkertijd heeft deze stad, voorzover ik daar iets over kan zeggen, een heel eigen karakter. Misschien dat het komt door de vale koloniale gebouwen, de klassieke gele 'Ambassador' taxi's, de brede Hooghly rivier die door de stad kronkelt, of de open, vriendelijke houding van de meeste Bengalen. In ieder geval was het een totaal andere plaats dan veel andere in India, en daarom waarschijnlijk extra interessant.

Dit wordt een kort verslag, meer een soort update dus. Er is genoeg voor te bereiden voor Bangladesh, en waarschijnlijk ga ik nog even een kijkje nemen in een enorm open park, waar mensen op zondag samen komen met familie, om te voetballen, cricket te spelen, een uitgebreide lunch te verorberen.

De hoogtepunten van de afgelopen week waren onder meer het bezoek aan een paardenrace (waar gegokt, gewonnen, verloren, en zowaar ook gedronken werd, door de aanwezige Indiërs), de vele bazaars (die op de meeste momenten niet te filmen waren, door het enthousiasme van veel winkeleigenaren, handelaren, nieuwsgierige voorbijgangers), het Moeder Theresa huis, een kleurrijke bloemenmarkt, de kakofonie van taxi's, bussen, motors en ander verkeer dat zich een weg probeert te banen door de stad.

Ik bezocht een voetbalwedstrijd van Atletico de Kolkata (een satellietclub van Atletico Madrid, sinds kort) waar in een kolkend stadion een matige wedstrijd werd afgewerkt. En gisteren stond ik plotseling op een podium bij een politieke bijeenkomst. Men vond het maar al te interessant dat een buitenlander de moeite nam om het gebeuren te filmen, en ik kreeg ruim baan om de aanwezige politici en religieuze leiders in beeld te brengen. Ongekende medewerking, toch wel.

Op weg naar Bangladesh is nu het plan, en de nervositeit is er niet minder op geworden. Er is een aantal situaties denkbaar, waarvan sommige niet al te rooskleurig. Ik kan India 'uitgestempeld' worden, om vervolgens bij de grenspost van Bangladesh in de problemen te komen (vooral door het Indiase journalistenvisum). Bij de Indiase grens kan al besloten worden om me terug te sturen naar Kolkata. Of, en daar hoop ik dan maar op, de visumprocedure wordt niet meer dan een formaliteit. In ieder geval heb ik twee dagen speling met de einddatum van het Indiase visum, en vliegen, is dan misschien nog een optie.

Hopelijk tot een volgende keer,
Stef