Beijing weerzien en schone spooksteden

Het regent pijpenstelen in Zhangjiajie, één van China's meest bezochte nationale parken, gelegen in de Hunan provincie. Het was de bedoeling om hier voor de derde en laatste dag op pad te gaan, maar dit keer gooit het weer roet in het eten. Tegelijkertijd is dit een goed moment om een kort verslag te schrijven en wat andere dingen te regelen, na een erg drukke eerste twee weken in China. Een aaneenschakeling van bus- en treinreizen, en zwerftochten door Beijing. Wat dat betreft, komt het hemelwater ook niet geheel ongelegen.

Een weerzien met Beijing, Peking, de stad waar ik zeven jaar geleden een drietal maanden verbleef en onder meer de Olympische Spelen van dichtbij mee mocht maken. Het begin van een nieuwe reis door China, en wellicht nog een aantal andere landen. Een apart gevoel, toch wel, om vanuit de luchthaven richting het centrum van de stad te rijden. Langs nieuwe, futuristische gebouwen, en plaatsen die in decennia niet veranderd zijn.

Het was een ietwat lastige voorbereiding, vooral vanwege de geplande militaire parade in de stad op 3 september. China viert het eind van de Tweede Wereldoorlog en de 'overwinning op Japan' op grootse, en vanuit Westerse ogen bezien wellicht onbegrijpelijke, wijze. In ieder geval was dit een uitgelezen mogelijkheid om te laten zien waar het Chinese leger toe in staat is. Marcherende soldaten, pantserdivisies, tanks, lange afstandsraketten, helikopters, straaljagers, bommenwerpers werden aan de wereld getoond. En dat alles onder het toeziend oog van Xi Jinping, de huidige leider van de Communistische Partij. Mocht er enige twijfel over China's militaire vooruitgang bestaan, dan werd die bij dezen in de kiem gesmoord. Westerse regeringsleiders lieten de parade grotendeels aan zich voorbijgaan, maar staatshoofden van landen als Soedan, Venezuela, Oost Timor, Oezbekistan, en natuurlijk Vladimir Poetin waren present. Een bont gezelschap, maar dat terzijde.

Praktisch gezien, betekende de parade dat hotels, restaurants, en winkels in een straal van een aantal vierkante kilometers rondom het Tiananmen plein voor twee dagen dicht gingen. Daarnaast werd dit gebied hermetisch afgesloten voor iedereen die hier niets te zoeken had, inclusief Westerlingen met videocamera's... Ieder risico op imperfectie of verstoring werd uitgesloten. De lichte hoop dat ik iets zou kunnen meepikken van de parade bleek dus ijdel, hoewel het nog wel lukte een paar beelden te maken van de overvliegende helikopters en straaljagers. Toch een imposant gezicht.

De parade vond plaats onder een stralend blauwe hemel. Auto's mochten weken van tevoren slechts gedeeltelijk de weg op, fabrieken in omliggende provincies waren gesloten, en wellicht dat China's befaamde 'weermachines' opnieuw van stal waren gehaald. In ieder geval regende het de dagen voor en na de parade behoorlijk, waardoor ik ook besloot om door te gaan naar een volgende plaats, en later terug te komen.

Van een bruisende metropool naar een lege, maar kraakheldere spookstad. Ordos, in Binnen Mongolië staat misschien wel symbool voor China's bouwdrift. Het is één van de talloze plaatsen waar appartementencomplex uit de grond gestampt en snelwegen aangelegd worden. Officieel in de verwachting dat er binnen niet afzienbare tijd een enorme urbanisatiegolf op gang komt. Volgens sommigen is het een manier waarop het land de laatste jaren de hoge economische groei heeft kunnen behouden. De toekomst zal het uitwijzen.

Het was in ieder geval een aparte gewaarwording om door vaak lege straten te lopen, en appartementencomplexen binnen te lopen waar niemand woonde, maar de inrichting al compleet was. Prachtige pleinen zonder mensen, een enorm voetbal- en atletiekstadion waar twee dozijn lokalen aan het sporten waren, winkelcentra en een supermarkt zonder klanten, vrijwel lege parkeergarages. Natuurlijk wonen er wel mensen in Ordos, een paar procent van de gebouwen zijn gevuld, vooral in het stadscentrum. Maar in veel van de buitenwijken kom je af en toe iemand tegen, en vaak is dat een straatveger.

Na twee dagen Ordos (en twee dagen in de hoofdstad van de provincie Binnen Mongolië, Hohhot) besloot ik terug te gaan naar Beijing. Ik bezocht de bekende plaatsen zoals de Verboden Stad, het immense Tiananmen plein, Tempel van de Hemel, en de Wangfujing winkelstraat. Er was weinig veranderd, behalve waarschijnlijk de grote aantallen bezoekers. Iets wat later in andere plaatsen niet anders zou zijn. Waar ik tien jaar geleden (tijdens een eerste lange reis door China) het land vaak zo'n beetje voor mezelf had, heeft de Chinese middenklasse het reizen door eigen land 'ontdekt'. De toeristenindustrie heeft een vlucht genomen, en het hoogtepunt is nog lang niet in zicht.

Verder ging ik op een regenachtige dag nog een keer naar de luchthaven voor een paar beelden, probeerde ik in het zakencentrum een paar overzichtsshots van de moderne skyline en het verkeer te maken, en struinde ik af en toe door de aangrenzende hutongs rondom het hotel. Een bezoek aan de Chinese Muur leek op een klein fiasco uit te draaien, vooral vanwege een enorme file aan de rand van Beijing, en diverse stops bij welbekende souvenir winkels. Het duurde vijf uur om de anders anderhalf uur durende trip naar de Muur te maken, maar gelukkig werd ik voor de moeite beloond. Ik had expres de drukste en meest populaire plaats uitgekozen (Badaling) om wat shots te maken. En inderdaad, het was een apart tafereel om honderden Chinese toeristen hetzelfde stukje van de Muur te zien beklimmen.

Minder succesvol was een poging om borden met aandelenkoersen te vinden. China's beurzen hebben een enorme duikeling gemaakt de afgelopen maanden, na uiteraard een waanzinnige koersstijging in het voorafgaande jaar. Het leek af en toe een nationale sport te worden om in aandelen te investeren, hoge winsten waren gegarandeerd. Een bubbel die een keer moest barsten, met lichte (en in sommige cirkels hevige) paniek. Het zou interessant zijn hier wat beelden van te hebben, wellicht dat ik het nog een keer probeer in Shanghai of een andere stad.

Het Bird's Nest stadion, decor van het grote Nederlandse succes van Dafne Schippers vorige maand. En uiteraard het epicentrum van de Olympische Spelen van 2008. Nu vooral bezocht door Chinese toergroepen en een handvol Westerse toeristen. Het was mooi hier weer rond te lopen, en af en toe wat herinneringen op te halen.

Aan alles komt een eind, en na een week werd het tijd Beijing weer achter me te laten. Met de hogesnelheidstrein vertrok ik drie dagen geleden naar Changsha, om een dag later per bus door te reizen naar Zhangjiajie, onderdeel van het Wulingyuan National Park.

Het landschap in dit gebied vind je waarschijnlijk nergens anders ter wereld. Enorme, natuurlijk gevormde, 'pilaren' rijzen uit de grond en lijken soms een weg naar de hemel te zoeken. Op de meeste pilaren groeien op de één of andere manier bomen en planten, waardoor het op een soort stenen bos lijkt. Het groen van de begroeiing en het bruin/wit van het karstgebergte geeft een prachtig contrast.

De lichte twijfel over hoe dit allemaal te bekijken werd vrij snel weggenomen. Niet alleen is het landschap ongeëvenaard, de toeristische infrastructuur bleek ook van hoogstaand niveau. Kabelliften, bussen, wandelpaden waar je onmogelijk verdwaald kunt raken, liften en roltrappen dwars door de bergen. Het was bijna net zo indrukwekkend als het uitzicht op sommige 'viewpoints'. Een sterk staaltje 'human engineering'. Dat waren de talloze Chinese toergroepen ongetwijfeld met me eens.

Goed, tot zover de eerste (ruim) twee weken in China. De lucht begint iets lichter te worden maar de regen lijkt niet ver weg. Tijd voor een kom noedels.

Zai jian,
Stef