Dorpsleven, wereldsteden, verder oostwaarts
Blijf op de hoogte en volg Stef
01 Oktober 2015 | Zuid-Korea, Seoel
Dorpsleven, wereldsteden, verder oostwaarts
De regen klettert tegen de ramen, ik heb net een riant ontbijt geprepareerd, gebakken ei, toast, yoghurt en twee grote glazen jus d'orange. Het is kil buiten, warm binnen. Wie niet beter wist, zou denken dat ik weer terug in Nederland ben. Het tegendeel is waar, ik ben nog een stukje verder van het thuisland verwijderd. Dit korte verslag schrijf ik vanuit een buitenwijk in Seoul, hoofdstad van Zuid-Korea. Een kleine aanpassing van de planning dus.
De bedoeling was het Chinese visum met één maand te verlengen in Guilin, een stad waar veel buitenlanders komen, en het wellicht wat eenvoudiger zou zijn. Met opnieuw een hogesnelheidstrein raasde ik in alle vroegte vanuit Changsha door een landschap van heuvels en rijstvelden naar Guilin. Nog voor het middaguur stapte ik binnen bij het PSB, het 'Public Security Bureau', een soort tussenvorm van een politiebureau en gemeentehuis. Vrijwel direct werd me duidelijk dat het een lastig verhaal ging worden. Het zou, net als in de meeste andere plaatsen werd me verteld, 7 werkdagen duren om het visum te verlengen. Met de 1 oktober vakantie in zicht zou ik het paspoort pas twee weken later op kunnen halen. Na wat gepuzzel besloot ik dat het logischer zou zijn om eerst naar Korea te gaan, om later hopelijk met een nieuw visum terug te keren naar China.
Tot zover het hoe en waarom.
Na het vorige bericht vertrok ik per bus vanuit het Zhangjiajie National Park naar Fenghuang, eveneens gelegen in de centrale Hunan provincie. Fenghuang betekent letterlijk 'feniks', een uit de as verrijzende vogel. Volgens een oude Chinese legende vlogen hier ooit twee van deze Fenghuang vogels over, en waren zij zo onder de indruk van de stad dat ze besloten zich hier te vestigen. Een prima keus wat mij betreft, want het oude centrum (ontstaan tijdens de Ming dynastie) was inderdaad prachtig.
Een smalle rivier meandert door de stad. De oevers zijn vergeven van oude houten huizen, sommige ondersteund door meterslange palen. Waar traditionele sampan boten in het verleden werden gebruikt voor de visserij en transport van goederen, dienen ze in Fenghuang vandaag de dag een heel ander doel. Het verplaatsen van grote aantallen Chinese toeristen.
In de achterstraten van Fenghuang kabbelt het leven voort, spelen mannen fanatiek Chinees schaak, en breien vrouwen van de Miao minderheid shawls, sokken, of andere kledingstukken. Maar veel van de straten zijn inmiddels ingericht op de grote stroom toeristen. Guesthouses, restaurants, winkels die allerlei souvenirs verkopen, en op sommige plekken zelfs een paar karaoke bars (nota bene langs de rivier). Het zorgt, zoals wel vaker in China, voor een apart contrast.
De volgende bestemming was een minstens zo populaire plaats. Geen karaoke bars hier, eigenlijk een heel gewoon dorp zoals je er duizenden vindt in China. Maar in Shaoshan, op een uur rijden van Changsha, is een persoon geboren die de moderne geschiedenis van China voor een groot gedeelte gevormd heeft. Dit is de geboorteplaats van Mao Zedong, staatshoofd, partijleider van de Communistische Partij, decennialang het gezicht van de Volksrepubliek China.
Het gaat te ver om Shaoshan een bedevaartsoord te noemen. De bezoekers zijn ook geen pelgrims, hebben geen religieus doel. Maar de adoratie is er in sommige gevallen niet minder om. Rondom een plein met daarop een groot beeld van Mao werden bloemenkransen gelegd en kleine ceremonies gehouden. Er stonden lange wachtrijen voor het ouderlijk huis (of eigenlijk boerderij) van de Grote Roerganger. Toerbussen reden af en aan.
Maar niet iedereen komt hier met eenzelfde overtuiging of enthousiasme. Veel jonge Chinezen bezoeken Shaoshan als onderdeel van een 'Red Tourism' campagne, een programma dat de afgelopen jaren enorm is gegroeid, en inmiddels ondersteund wordt door de regering. De gedachte is om China's jeugd meer in contact te brengen met het revolutionaire verleden van de Communistische Partij, of tenminste de Chinese versie ervan. Of en in hoeverre dit lukt, valt te bezien. In ieder geval is het een flinke steun in de rug van de lokale toeristenindustrie.
Ik bracht een halve dag door in Shaoshan, en at als klap op de vuurpijl Mao's favoriete gerecht, vette stukjes gestoofd varkensvlees. Toegegeven, mijn lijst met favoriete gerechten zal het niet halen.
Wuhan werd de laatste bestemming in China, na Changsha en de mislukte poging het visum te verlengen in Guilin. Een enorme uitgestrekte stad aan de Yangtze rivier, waar ik vijf jaar geleden doorheen ben gereden. Eigenlijk zijn het drie steden die naar elkaar zijn toegegroeid, Wuchang, Hankou, en Hanyang. Eveneens de plaats waar Mao in 1966 de Yangtze rivier over zwom. Om te laten zien dat hij nog steeds fit genoeg was om de Culturele Revolutie in 'goede' banen te leiden. Dat is gelukt, hoewel de geschiedenisboekjes er niet overal dezelfde interpretatie op nahouden...
Drie dagen in een grote stad is kort. Ik koos voor de hoogtepunten, wat beelden van de skyline, een tweetal tempels, en een bezoek aan de universiteit. Dat laatste werd onverwacht interessant, vooral doordat ik opnieuw (net als in Qingdao 5 jaar geleden) in een militaire studentenparade belandde. Nieuwe studenten beginnen hun leven op de universiteitscampus met een week lang trainen en marcheren, onder het toeziend oog van leger officiers en hun klasgenoten. Toewijding en discipline, voor de start van het nieuwe semester. Weer eens iets anders dan de entreeweek van de UvA of de VU.
Verder zwierf ik door de stad, te voet of per metro, liep ik langs de kades van de Yangtze, beklom ik zo af en toe een gebouw voor een uitzicht, en filmde ik een bouwput en opslagplaatsen voor olie. Het eten was gevarieerd, van gestoomde broodjes in de ochtend, tot roergebakken groente en vlees 's middags, appels, mandarijnen, en Wrigley kauwgum tussendoor, en zowaar een echte hamburger om één van de dagen mee af te sluiten. Alles is mogelijk in Wuhan.
Eergisteren liet ik China achter me, zoals gezegd eerder dan verwacht. Met China Southern Airlines vloog ik naar Incheon International Airport, toegangspoort naar Seoul, Zuid-Korea. Een nieuw land, andere mensen, gewoontes. Tegelijkertijd een op het eerste gezicht vrij Westers georiënteerd land, misschien in sommige opzichten vergelijkbaar met Japan of Singapore. Schoon, goed georganiseerd, modern. Maar ook met een heel eigen identiteit, een grote Christelijke gemeenschap, en natuurlijk gescheiden van de 'broers en zussen' in Noord-Korea.
De bedoeling is hier een kleine twee weken door te brengen, en dan door te vliegen naar Taipei in Taiwan, om vervolgens via Hong Kong terug te keren naar China. Het hoofddoel van deze reis. Mocht dit iets te snel gaan, Google Maps is slechts twee muisklikken verwijderd. Of misschien ligt er nog een ouderwetse Bosatlas in de kast, wachtend om afgestoft en weer eens opengeslagen te worden.
Tijd om paraplu en regenjack van stal te halen (of onder uit de backpack te vissen), en de regen te trotseren.
Groeten uit Seoul.
Stef
De regen klettert tegen de ramen, ik heb net een riant ontbijt geprepareerd, gebakken ei, toast, yoghurt en twee grote glazen jus d'orange. Het is kil buiten, warm binnen. Wie niet beter wist, zou denken dat ik weer terug in Nederland ben. Het tegendeel is waar, ik ben nog een stukje verder van het thuisland verwijderd. Dit korte verslag schrijf ik vanuit een buitenwijk in Seoul, hoofdstad van Zuid-Korea. Een kleine aanpassing van de planning dus.
De bedoeling was het Chinese visum met één maand te verlengen in Guilin, een stad waar veel buitenlanders komen, en het wellicht wat eenvoudiger zou zijn. Met opnieuw een hogesnelheidstrein raasde ik in alle vroegte vanuit Changsha door een landschap van heuvels en rijstvelden naar Guilin. Nog voor het middaguur stapte ik binnen bij het PSB, het 'Public Security Bureau', een soort tussenvorm van een politiebureau en gemeentehuis. Vrijwel direct werd me duidelijk dat het een lastig verhaal ging worden. Het zou, net als in de meeste andere plaatsen werd me verteld, 7 werkdagen duren om het visum te verlengen. Met de 1 oktober vakantie in zicht zou ik het paspoort pas twee weken later op kunnen halen. Na wat gepuzzel besloot ik dat het logischer zou zijn om eerst naar Korea te gaan, om later hopelijk met een nieuw visum terug te keren naar China.
Tot zover het hoe en waarom.
Na het vorige bericht vertrok ik per bus vanuit het Zhangjiajie National Park naar Fenghuang, eveneens gelegen in de centrale Hunan provincie. Fenghuang betekent letterlijk 'feniks', een uit de as verrijzende vogel. Volgens een oude Chinese legende vlogen hier ooit twee van deze Fenghuang vogels over, en waren zij zo onder de indruk van de stad dat ze besloten zich hier te vestigen. Een prima keus wat mij betreft, want het oude centrum (ontstaan tijdens de Ming dynastie) was inderdaad prachtig.
Een smalle rivier meandert door de stad. De oevers zijn vergeven van oude houten huizen, sommige ondersteund door meterslange palen. Waar traditionele sampan boten in het verleden werden gebruikt voor de visserij en transport van goederen, dienen ze in Fenghuang vandaag de dag een heel ander doel. Het verplaatsen van grote aantallen Chinese toeristen.
In de achterstraten van Fenghuang kabbelt het leven voort, spelen mannen fanatiek Chinees schaak, en breien vrouwen van de Miao minderheid shawls, sokken, of andere kledingstukken. Maar veel van de straten zijn inmiddels ingericht op de grote stroom toeristen. Guesthouses, restaurants, winkels die allerlei souvenirs verkopen, en op sommige plekken zelfs een paar karaoke bars (nota bene langs de rivier). Het zorgt, zoals wel vaker in China, voor een apart contrast.
De volgende bestemming was een minstens zo populaire plaats. Geen karaoke bars hier, eigenlijk een heel gewoon dorp zoals je er duizenden vindt in China. Maar in Shaoshan, op een uur rijden van Changsha, is een persoon geboren die de moderne geschiedenis van China voor een groot gedeelte gevormd heeft. Dit is de geboorteplaats van Mao Zedong, staatshoofd, partijleider van de Communistische Partij, decennialang het gezicht van de Volksrepubliek China.
Het gaat te ver om Shaoshan een bedevaartsoord te noemen. De bezoekers zijn ook geen pelgrims, hebben geen religieus doel. Maar de adoratie is er in sommige gevallen niet minder om. Rondom een plein met daarop een groot beeld van Mao werden bloemenkransen gelegd en kleine ceremonies gehouden. Er stonden lange wachtrijen voor het ouderlijk huis (of eigenlijk boerderij) van de Grote Roerganger. Toerbussen reden af en aan.
Maar niet iedereen komt hier met eenzelfde overtuiging of enthousiasme. Veel jonge Chinezen bezoeken Shaoshan als onderdeel van een 'Red Tourism' campagne, een programma dat de afgelopen jaren enorm is gegroeid, en inmiddels ondersteund wordt door de regering. De gedachte is om China's jeugd meer in contact te brengen met het revolutionaire verleden van de Communistische Partij, of tenminste de Chinese versie ervan. Of en in hoeverre dit lukt, valt te bezien. In ieder geval is het een flinke steun in de rug van de lokale toeristenindustrie.
Ik bracht een halve dag door in Shaoshan, en at als klap op de vuurpijl Mao's favoriete gerecht, vette stukjes gestoofd varkensvlees. Toegegeven, mijn lijst met favoriete gerechten zal het niet halen.
Wuhan werd de laatste bestemming in China, na Changsha en de mislukte poging het visum te verlengen in Guilin. Een enorme uitgestrekte stad aan de Yangtze rivier, waar ik vijf jaar geleden doorheen ben gereden. Eigenlijk zijn het drie steden die naar elkaar zijn toegegroeid, Wuchang, Hankou, en Hanyang. Eveneens de plaats waar Mao in 1966 de Yangtze rivier over zwom. Om te laten zien dat hij nog steeds fit genoeg was om de Culturele Revolutie in 'goede' banen te leiden. Dat is gelukt, hoewel de geschiedenisboekjes er niet overal dezelfde interpretatie op nahouden...
Drie dagen in een grote stad is kort. Ik koos voor de hoogtepunten, wat beelden van de skyline, een tweetal tempels, en een bezoek aan de universiteit. Dat laatste werd onverwacht interessant, vooral doordat ik opnieuw (net als in Qingdao 5 jaar geleden) in een militaire studentenparade belandde. Nieuwe studenten beginnen hun leven op de universiteitscampus met een week lang trainen en marcheren, onder het toeziend oog van leger officiers en hun klasgenoten. Toewijding en discipline, voor de start van het nieuwe semester. Weer eens iets anders dan de entreeweek van de UvA of de VU.
Verder zwierf ik door de stad, te voet of per metro, liep ik langs de kades van de Yangtze, beklom ik zo af en toe een gebouw voor een uitzicht, en filmde ik een bouwput en opslagplaatsen voor olie. Het eten was gevarieerd, van gestoomde broodjes in de ochtend, tot roergebakken groente en vlees 's middags, appels, mandarijnen, en Wrigley kauwgum tussendoor, en zowaar een echte hamburger om één van de dagen mee af te sluiten. Alles is mogelijk in Wuhan.
Eergisteren liet ik China achter me, zoals gezegd eerder dan verwacht. Met China Southern Airlines vloog ik naar Incheon International Airport, toegangspoort naar Seoul, Zuid-Korea. Een nieuw land, andere mensen, gewoontes. Tegelijkertijd een op het eerste gezicht vrij Westers georiënteerd land, misschien in sommige opzichten vergelijkbaar met Japan of Singapore. Schoon, goed georganiseerd, modern. Maar ook met een heel eigen identiteit, een grote Christelijke gemeenschap, en natuurlijk gescheiden van de 'broers en zussen' in Noord-Korea.
De bedoeling is hier een kleine twee weken door te brengen, en dan door te vliegen naar Taipei in Taiwan, om vervolgens via Hong Kong terug te keren naar China. Het hoofddoel van deze reis. Mocht dit iets te snel gaan, Google Maps is slechts twee muisklikken verwijderd. Of misschien ligt er nog een ouderwetse Bosatlas in de kast, wachtend om afgestoft en weer eens opengeslagen te worden.
Tijd om paraplu en regenjack van stal te halen (of onder uit de backpack te vissen), en de regen te trotseren.
Groeten uit Seoul.
Stef
-
01 Oktober 2015 - 11:10
Peter Hoffer:
Leuk Stef, zijn dit ook de plaatsen die je al eerder bezocht hebt of zijn de meeste chinese plaatsen nieuw voor jou.
Wat is er in China nog meer veranderd vind je buiten het gestegen toerisme en buiten de voortdurende bouwdrang ? Kun je merken dat China steeds meer bij de wereld wil gaan behoren , kijk maar naar het bezoek van hun leider deze week in de VN.
Is het nog steeds prettig reizen in china , aardige mensen , lekker eten ?
Het ga je goed in Korea en straks in Taiwan; ga je onze neef Thijs in Taipei nog bezoeken of ken je hem niet ?
Take care
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
