Van Bibimpap tot Cafè Latte

Een flinke wind, net geen storm, waait door de straten van Seoul. In de zon is het aangenaam, in de schaduw van de wolkenkrabbers begint het fris te worden. De herfst is aangebroken en de winter is in aantocht op het Koreaanse schiereiland.

Het is de laatste dag die ik in Zuid-Korea doorbreng, een land dat me toch weer heeft weten te verrassen. Traditioneel en gereserveerd enerzijds, hip en modern anderzijds. Een goede infrastructuur, gezond eten, en vriendelijke, beleefde mensen. Natuurlijk is twee weken hooguit genoeg om een eerste indruk te krijgen, maar de korte kennismaking met Zuid-Korea is in ieder geval positief geweest. Veel tijd heb ik niet meer, en ik moet nog een aantal dingen regelen, dus beschouw dit als een korte update.

Na een regenachtige introductie van de hoofdstad een kleine twee weken geleden, vertrok ik per trein naar Andong, een plaats gelegen in het oosten van Zuid-Korea. De voornaamste reden was een cultureel festival, dat zich afspeelde rondom een traditionele Koreaanse maskerdans. De voorstellingen waren leuk om te zien, en af en toe kon ik ook wat opnamen maken. Mooi meegenomen dus.

Busan, de volgende bestemming, was van een andere orde. Dit was opnieuw een grote stad, gelegen aan de kust. Een economisch bolwerk, een grote containerhaven, en een cruciaal onderdeel van de moderne Koreaanse geschiedenis. Dit was het laatste gebied dat het Zuid-Koreaanse leger kon verdedigen in het begin van de Korea oorlog in 1950.

In twee dagen tijd kon ik een klein gedeelte van de stad bekijken, en ik besloot vooral het leven rondom het water in beeld te brengen. Zo bezocht ik een kleurrijke maar rustige vismarkt, beklom ik een paar gebouwen voor een overzicht van de containerterminal, en bewonderde ik de skyline van Busan vanaf een rustig strand. Een onorthodoxe trip met een olijke taxichauffeur bracht me in de buurt van een kerncentrale, zichtbaar vanuit een klein vissersdorp aan de rand van de stad.

Verder liep ik rond op een begraafplaats voor militairen van de Verenigde Naties, de enige in de wereld. Naast de Amerikaanse inzet tijdens de Koreaanse oorlog maakten landen als Australië, Thailand, Colombia en Turkije deel uit van het VN leger dat ten strijde trok tegen Noord-Korea. Ook Nederland vormde onderdeel van de troepenmacht, en het was apart om Nederlandse namen op de begraafplaats terug te vinden.

Met een hogesnelheidstrein was ik binnen drie uur terug in Seoul, inmiddels alweer zes dagen geleden. In de kleine week die ik hier doorbracht, heb ik zoveel mogelijk variatie proberen te bekijken en te filmen. Van drukke markten tot rustige parken, een uitgestorven beursvloer van de 'KRX' (de Zuid-Koreaanse aandelenmarkt), de luxe winkelcentra, historische paleizen, een universiteit, een taekwondo voorstelling, het parlement, de uitgestrekte skyline van de stad.

Het afgelopen weekend was waarschijnlijk het hoogtepunt. Op zaterdag had ik een georganiseerde toer geboekt naar de 'DMZ', de 'Demilitarized Zone', de bufferzone tussen Noord- en Zuid-Korea. Het was de enige manier om dichtbij de grens te komen, maar stond garant voor een apart tafereel. Vanuit een uitkijkpost tuurden tientallen Zuid-Koreaanse en buitenlandse toeristen naar een stad waar een enorme Noord-Koreaanse vlag wapperde. Dit was een opwarmer voor het tweede gedeelte van de toer, waar we de Noord-Koreaanse grens uiteindelijk op enkele meters konden naderen. Soldaten van beide zijden hielden alles nauwkeurig in de gaten. Restricties en veiligheidsvoorschriften waren minstens zo indrukwekkend als de grenspost zelf.

Gisterochtend bracht ik door in een hypermoderne kerk. Zuid-Korea kent een grote Christelijke gemeenschap, in totaal is bijna een derde van de bevolking protestant of katholiek. Kerken zijn door het hele land te vinden, van grote kathedralen tot kleine kapellen. Dit was een middelgrote kerk, maar één die van buiten niet als zodanig te herkennen was. Futuristische vormgeving en architectuur. Binnen was het al even modern, met een hip decor, automatische video installaties en grote schermen waarop de kerkmis te volgen was. Van de (Koreaanse) woorden van de pastoor kreeg ik weinig mee, maar de atmosfeer was prachtig, vooral dankzij het gezang van een kleurrijk uitgedost kerkkoor.

Het was onstuimig weer op zondag, dus na de kerkmis dacht ik dat de dag er wel zo'n beetje op zat. In een klein restaurantje at ik bibimpap, één van de nationale Koreaanse gerechten. Verse groenten, rijst, ei, sesamzaad, gemixt met allerlei garnituur en saus. Op het eerste gezicht niet veel bijzonders, maar gecombineerd een absolute aanrader. Mijn oog viel op een televisie scherm waar een honkbalwedstrijd te zien was, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan. Op internet had ik eerder gelezen dat het seizoen voorbij was, dus dit moest een replay zijn.

Met een cafè latte in de hand, zo gaat dat blijkbaar in Seoul (ook als je geen koffiedrinker bent), liep ik terug naar het guesthouse. Ergens knaagde het toch, een honkbalwedstrijd in een vol stadion fanatieke Koreanen. Navraag gedaan, en de wedstrijd bleek gaande te zijn, inmiddels in de zesde inning. Als de wiedeweerga per metro naar het stadion gegaan, en dankzij de plensregens (waardoor de wedstrijd af en toe onderbroken werd) kon ik het staartje van de wedstrijd nog meepakken. De supporters waren fanatiek, en bij de overwinning van de Doosan Seoul Bears uitzinnig en in extase. En eenmaal terug in de metro was de rust weergekeerd, en kon je (bijna) een speld horen vallen. Een bizar contrast, toch weer.

Het begint te schemeren, tijd om de tas te gaan inpakken, wat laatste dingen te regelen, om morgen in alle vroegte richting de luchthaven te gaan. Bestemming Taipei, Taiwan, Formosa, en volgens sommigen het 'echte China'. Ik ben benieuwd.

Hartelijke groet uit Seoul,
Stef