Dag van de Waarheid

Of in ieder geval iets dat erop lijkt. Morgen breekt de eerste dag van de cursus aan, waar ik hopelijk niet meteen genoeg van heb. Op het moment hang ik letterlijk in een soort mat achter een computer in een internetcafe aan de andere kant van de stad. Het plan was veel video vandaag, maar helaas begon het snel te regenen. Positief hieraan is wel: het is niet meer zo koud dat het sneeuwt!

De afgelopen dagen heb ik een eerste idee gekregen van de grootte van deze stad. Vrijdagochtend ging ik met een groepje Zuid-Koreanen, en de Japanner 'Toru' (eigenlijk 1 van de weinigen die ik tot nu toe heb ontmoet die redelijk Engels spreekt) met een busje van de universiteit naar een ziekenhuis. Via een weg die van de kust afliep, of in ieder geval aan de andere kant van een kleine 'bergketen', reden we richting het 'Shandong International Health Centre'. Voordat jullie je afvragen wat ik daar te zoeken had, voor een X visum (studentenvisum) moet je een medische test ondergaan, wat ik dus al eens eerder in Beijing had mee gemaakt. Dit keer was het allemaal door de universiteit geregeld, prettig dus.

Alle formulieren ingevuld en klaar voor het eerste onderzoek bleek dat alles met zwarte pen moest worden opgeschreven, en zeker geen blauw zoals ik had gedaan! Ik zal het woord bureaucratie maar niet in de mond nemen. Toen ik het voor de tweede keer ging proberen stond er plotseling een rij van zo'n 40 man bij het loket waar betaald moest worden. Waar die mensen zo snel vandaan kwamen, geen idee. Nog meer vraagtekens zette ik bij het feit dat de meeste andere balies zo goed als leeg waren, terwijl er wel ziekenhuispersoneel achter zat. Een voorbeeld van Chinese efficientie hou ik het voorlopig maar op. De tests waren weinig bijzonder, bloed prikken, mn ogen meten, lengte, gewicht, een rontgenfoto, bloeddruk, etc. Toegegeven, dit ging wel allemaal behoorlijk snel, en voor 12 uur waren we nog terug bij de universiteit.

Die middag ben ik voor de tweede (of was het alweer de derde?) keer op zoek gegaan naar een appartement. Dit keer had ik een afspraak met iemand die Engels sprak, althans dat was de bedoeling. Uiteindelijk liet zij twee 'helpers' komen en per telefoon werd er het nodige besproken. Vooral het tweede appartement dat ik zag, beviel me erg. Het was een stuk groter dan de andere en had meer kamers. De prijs zou eventueel hetzelfde zijn omdat het om een wat ouder gebouw ging. Ook was het nu nog bewoond, zo lag er een omaatje te slapen in 1 van de kamers en stonden de duizendjarige eieren te pruttelen in de keuken. Maar de verhuisdozen stonden al klaar dus deze Chinese familie zou binnenkort ergens anders komen te wonen.
Het is verder aan de rand van de universiteit en niet, zoals de meeste andere, ongeveer een half uur lopen. Er zijn kleine restaurants in de buurt en het geeft een wat 'authentieker' Chinees gevoel. De meeste andere appartementen zouden net zo goed op iedere andere plaats in de wereld kunnen staan, ware het niet dat ze bewoond worden door Chinezen.
Of ik hier uiteindelijk ook in kom te wonen is trouwens nog maar de vraag. Om een appartement te huren, heb je een verblijfsvergunning nodig, en die krijg ik pas zodra de resultaten uit het ziekenhuis binnen zijn, en dat schijnt nog wel even te duren. Tegen die tijd zullen er ongetwijfeld andere mensen geinteresseerd zijn geweest, dus we zullen zien.

Gisteren heb ik dan eindelijk de eerste videobeelden kunnen schieten. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk kwam ik met ongeveer een half uur materiaal terug. Wel was het behoorlijk zoeken naar acceptabele beelden. Het begon erg interessant toen ik vlakbij de universiteit een ouder wijkje indook, maar al snel veranderde dit weer in de hogere flatgebouwen (waarvan er te veel te snel gebouwd worden in China!). Het plan was ook om een kleine berg op te gaan aan de westkant van dit gedeelte van de stad, maar al snel bleek dat dit een moeizame opgave ging worden. Iedere weg die ik insloeg, eindigde met ofwel hekken ofwel groepen met (waak)honden. De laatste waren vooral reden om rechtsomkeer te maken.
Uiteindelijk liep ik grote gedeelten langs de kust naar het 'Central Business District', waarbij ik af en toe aardige uitzichten tegen kwam, maar vaak genoeg ook in halve pretparken terecht kwam. Het is duidelijk dat Qingdao een populaire vakantiebestemming is voor veel Chinezen, maar dat dit alles ook in de koude winter open is, zet je toch wel aan het denken. Het laatste dat ik op de band zette, was eigenlijk het meest 'wonderbaarlijke'. Een enorme bouwput in het CBD kon ik zonder enkel probleem binnen lopen. 2 jaar terug, en de keren daarvoor eigenlijk ook, waren dit soort plekken absoluut verboden terrein voor 'onbevoegden', zeker als dit ook nog eens buitenlanders waren. Vaak genoeg heb ik geprobeerd een kijkje te nemen op een bouwterrein, en iedere keer werd ik direct tegen gehouden. Hier heb ik 20 minuten lang rondgelopen met een videocamera en statief in de hand, zonder dat er ook maar iemand omkijken naar me had (wel wat verbaasde blikken gezien uiteraard). Het verandert snel hier.

De tocht eindigde in een Carrefour supermarkt, het Franse concern dat ruim vertegenwoordigd is in China. Hier is zo'n beetje alles te koop wat je maar kunt bedenken, of nodig hebt. Ik kocht alleen wat fruit maar sommige Chinezen gingen met karren vol de winkel weer uit, terwijl het voor anderen waarschijnlijk weer een 'uitje' was. Bij het afrekenen sprong er een vis uit het mandje van de Chinees voor me, die blijkbaar nog niet helemaal dood was. Grote paniek bij de kassa, maar uiteindelijk werd het arme beest gevangen, en werd het in een dubbele tas gestopt, ongetwijfeld een verstikkingsdood tegemoet ziend. Sommige dingen veranderen dus weer helemaal niet...

Vanochtend nam ik een bus naar de laatste stop, aan de westkant van de stad, wat 5 kwartier duurde. Helaas begon het bijna meteen te regenen en kon ik meer video dus op mn buik schrijven. Wel kwam ik hier bij toeval een aardige markt tegen waar ik zeker nog een keer heen moet gaan. Dumplings at ik tussen de lokalen (vrij letterlijk want al snel stond er een clubje met 10 Chinezen om me heen), en zometeen trotseer ik dus weer de kou en regen (snel een bus vinden!).

Ik wens jullie een fijne zondag toe (zonder Wouter Bos vernam ik net...), en laat binnenkort weer iets van me horen. Zoals gezegd, morgen de 'dag van de waarheid', ben dus benieuwd, en enigszins nerveus.

Zai Jian!