Kuitenbijters & hielenlikkers

Waar te beginnen, de afgelopen dagen varieerden weer van een staat van euforie tot een gevoel van algehele malaise.

Laat ik aftrappen met het belangrijkste 'nieuws'. Afgelopen zaterdag had ik een dag vol filmen gepland (na 5 dagen vechten tegen de bierkaai die 'Chinese Les' heet). Het idee was om opnieuw richting het oude gedeelte van de stad te gaan, en dan gewoon wel zien wat ik tegen zou komen. Dat was in het begin in ieder geval erg interessant. Meer oude vervallen gebouwen, maar al snel merkte ik dat de sfeer wat anders was dan eerst. Een paar mensen kwamen zo nu en dan op me af en zeiden, licht verontwaardigd, dat ik hier maar niet moest filmen (begreep geen woord van wat er gezegd werd natuurlijk, maar de toon en gebarentaal spraken boekdelen).

Een stuk verder kwam ik bij een soort 'carwash' terecht, wat uiteraard even op beeld gezet moest worden. Iets minder efficiënt dan bij Hertz wellicht, maar redelijk rap werd de ene na de andere auto, met de hand, gewassen en gepoetst. In m'n ooghoeken zag ik toen iets dat ook weer een shot waard was, alleen bleek dat een grote misser. Een stuk of 10 mariniers kwamen in ganzenpas aangelopen op weg naar de kazerne (daar stond ik zo'n beetje pal voor, wat ik me totaal niet had gerealiseerd). China, het leger, de marine, nationale veiligheid, etc., zijn natuurlijk gevoelige onderwerpen. Als daar een buitenlander mariniers staat te filmen, met een goede camera op een statief, kan dat natuurlijk enige argwaan wekken. En dat deed het. Binnen no time stonden er vijf mariniers om me heen, dreigende taal te uiten waar ik dacht dat ik mee bezig was.

Behoorlijk snel werd er iemand bijgehaald die gebroken Engels sprak, en die maakte me duidelijk dat de politie opgeroepen was. Mijn beelden moesten bekeken worden, maar er werd wel redelijk snel ingezien dat ik weinig kwaads in de zin had. Toch kwam de politie opdraven, vier man sterk, en werd ik meegenomen naar het bureau. Mijn gegevens moesten genoteerd worden, de beelden nogmaals bekeken (en uiteraard gewist), maar ik kon het bandje en de camera gelukkig houden. Het liep uiteindelijk dus met een sisser af, maar ik heb wel het gevoel dat ik wat voorzichtiger moet zijn met dit soort situaties. Voor je het weet, heb je echt een probleem, en de Chinezen doen niet moeilijk over het uitzetten van buitenlanders door simpelweg hun visa in te trekken, om 'niet nader te verklaren redenen'.

Tot zover de 'hielenlikkers'. Gisteren kwam ik er eindelijk achter dat er toch wat meer aan de hand is met mijn videocamera. Ik baal er nog steeds verschrikkelijk van, maar er is iets flink mis met waarschijnlijk de sensor. In beeld, zowel op de tape als op het scherm, is een vlekje te zien. Eerst dacht ik dat het vuil was, maar na de lens goed schoon gemaakt te hebben, blijkt er iets anders aan de hand te zijn, intern dus. Na uren op internet te hebben gezocht heb ik nu wel een camerashop in Qingdao gevonden, waar ik morgen als het goed is met een Chinees heen ga. Als het daar niet gemaakt kan worden, zit er niets anders op om ('hoogstpersoonlijk') naar Beijing te gaan, naar een Canon Repair Center. Het is in ieder geval duidelijk dat ik voorlopig even geen beelden kan schieten, maar hopelijk kan het wel verholpen worden.

De kuitenbijters waren een dag eerder aan de beurt. Na de laatste vermoeiende ochtend van de week besloot ik, na een groot bord dumplings, direct de boeken om te ruilen voor de videocamera en richting de grote aangrenzende berg te gaan. De wind was nog steeds redelijk koud, maar in de luwte stond het zweet al vrij snel op m'n voorhoofd. Dit gebeurde allemaal pas nadat ik een klein dorpje was doorgelopen waar meer honden dan mensen leken te wonen. Op een gegeven moment stond ik ervoor terug te gaan, het geblaf leek niet op te houden. De honden renden allemaal over de daken van de huizen, en sommige zagen er uit als wolven, met agressieve koppen en glimmende hoektanden. Na een tijdje werd het gelukkig rustiger, en aan het eind van de dag, bovenop de berg, werd ik beloond met een fantastisch uitzicht over de stad. Het was helder genoeg om de 'binnenwateren' te zien waaraan de oude binnenstad gelegen is, en het barstte uiteraard van de wolkenkrabbers. Aan de andere kant waren bergen te zien, en een haven met marineschepen (iets dat ik toen nog noteerde als 'interessant', maar ik denk nu wel twee keer na voordat ik daar met een camera op af ga...).

De rest van de vorige week was weinig 'eventful'. Af en toe moest ik me weer naar de lessen slepen, het verhaal blijft hetzelfde, ook al kan ik nu eindelijk wel wat simpele karakters 'lezen', maar veel zoden lijkt het niet aan de dijk te zetten. Ik heb meer met Zuid-Koreanen gegeten dan met Chinezen, maar wel een paar Chinezen verbaasd met m'n tafeltennis 'kunsten'. Niet dat ik een toptalent ben, maar er werd toch niet verwacht dat een lange Nederlander een balletje terug kon slaan. Ik was nog naar een 'English corner' geweest, waar Chinezen, en af en toe een verdwaalde buitenlander (meestal één van de drie Amerikanen/Canadezen die hier Engelse les geven) bij elkaar komen om Engels te praten. Ik was deze keer de enige buitenlander, dus al snel schaarde zich een groepje van een Chinees of twintig om me heen. Het niveau verschilde nogal, sommigen zeiden helemaal niets, terwijl anderen het hoogste woord probeerde te voeren. Maar het bleef vooral bij het stellen van veel vragen, hopend op verbazingwekkende antwoorden (die ze blijkbaar af en toe kregen, te oordelen naar het gegiechel). In het kort, het was best grappig om even heen te gaan.

Tenslotte heb ik vandaag verder weinig gedaan dat de moeite waard is om lang over door te gaan. De kamer ziet er spik en span uit (voorzover mogelijk), ik heb weer wat karakters opgeschreven (nog steeds tegen beter weten in), tegelijkertijd naar Chinese radio geluisterd, en net gegeten met de Japanner en een Chinees. Vandaag was ook een vrije dag in China, ook al had het weinig te maken met Pasen. Het 'Qing Ming' festival houdt zo'n beetje in dat veel mensen hun voorouderen herdenken. Eerlijk gezegd heb ik er verder weinig van meegekregen (behalve dat er wat meer vuurwerk werd afgeschoten dan gebruikelijk), maar het is een nationale vrije dag, dus ongetwijfeld is het weer druk geweest in de treinen en bussen.

Morgen begint de vierde week van de cursus, maar op het moment maak ik me dus wat meer zorgen over de camara. Volgende keer wellicht meer hierover.

Opnieuw, zai jian!