In de ban van...

Het lijkt een dagtaak geworden te zijn me zorgen te maken om de videocamera. Op het moment hoeft dat even niet meer, want hij ligt momenteel op de operatietafel, om maar met een figuurlijke term te beginnen.

Het was een week waarin ik hoopte een inhaalslag te maken met het Chinees. Nadat ik de beelden nog eens goed bekeken had, was de enige conclusie dat ik de camera voorlopig niet kon gebruiken, en misschien op zoek moest gaan naar een nieuwe. Bij de eerste karakters begon het echter alweer te knagen. Een gevoel van onbehagen bekroop me sneller dan me lief was, en al snel zat ik achter mijn computer op zoek naar oorzaken, en wellicht oplossingen. Erg veel wijzer werd ik uiteindelijk niet, behalve dat een soortgelijke camera hier moeilijk te vinden is. De beste optie lijkt een soort Chinese Marktplaats, maar de betrouwbaarheid daarvan is een tweede.

Omdat ik toch niet 100% overtuigd was dat de camera echt niet gemaakt kon worden, ging ik alsnog op zoek naar een camerawinkel in Qingdao. Dat bleek achteraf geen briljant plan en nam totaal drie volle dagen in beslag, en erger nog, zonder resultaat. Met een Chinese ging ik dinsdag middag richting één van de kleine winkels waar camera's e.d. verkocht werden. Het zag er allemaal redelijk uit, en ik besloot akkoord te gaan met het voorstel van de medewerker. Hij zou de camera terplekke uit elkaar halen en schoon maken. Zat het vlekje er nog, dan betaalde ik niets. Gedurende de 2,5 uur dat ik daar zat toe te kijken, begon ik steeds witter weg te trekken. Wist deze man wel waar hij mee bezig was? Hij begon vol zelfvertrouwen de camera uit elkaar te halen, maar naarmate het aantal schroefjes zich ophoopte, leek ook hij enigszins nerveus te worden. Uiteindelijk is de camera daar twee keer uit elkaar gehaald en in elkaar gezet, ben ik tien jaar ouder geworden, en is het probleem niet verholpen.

Zaterdag ging ik een tweede keer, naar een andere shop, in het kader van 'van geen ophouden weten', of misschien is 'tegen beter weten in' een relevantere uitdrukking. In ieder geval kwam ik daar in eerste instantie wel met goed nieuws weg. Het was een stuk professioneler dan de eerste winkel, en aan het eind van de dag kon ik de camera in perfecte staat ophalen, het vlekje was verdwenen! 's Avonds terug in de kamer kreeg ik de zoveelste hartverzakking. Iets klopte er niet, en heel snel werd me duidelijk wat. Er werd geen geluid meer opgenomen! Blijkbaar is er iets fout gegaan bij het terugzetten, en ik hoop maar dat dit verholpen kan worden. Gisteren ben ik daarom voor de 3e keer richting de shop gegaan (1,5 uur heen, 1,5 uur terug), en dit keer werd me verteld dat het een dag of 3 ging duren. Of dat slecht of goed nieuws is, afwachten maar...

Tot zover vier oninteressante alinea's over cameraperikelen.

Afgelopen woensdag ging ik voor de laatste keer met mijn camera op pad, omdat er nog wat beelden in de buurt te schieten waren die binnenkort niet meer te 'halen' zijn. Men is bezig de laatste hand te leggen aan een grote bioscoop, iets wat er erg interessant uitzag. Dat bleek ook weer een heel avontuur. Om de één of andere reden was het geen probleem dat ik daar rondliep met een camera, al kreeg ik wel de nodige verbaasde blikken te verwerken. In mijn beste Chinees probeerde ik af en toe een kort praatje te maken met de arbeiders, zodat het leek alsof ik daar met toestemming rondliep. Toch gebeurde het onvermijdelijke weer. Toen ik net aan de rand van het complex stond, zag ik in de verte twee witte helmen op motoren aan komen rijden. Rustig draaide ik me om en liep de andere kant op, en deed net alsof ik iets heel anders aan het filmen was. Vanuit m'n ooghoeken zag ik dat de politieagenten wat vragen stelden aan één van de aannemers, maar blijkbaar waren ze snel overtuigd van mijn onschuld, want ze reden voorbij met een vriendelijke glimlach op het gezicht. Toch had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden, vooral omdat ik twee politieagenten tegen kwam die plotseling winkelwagentjes begonnen te verzamelen (en er stond echt 'Police' op hun uniformen!). En toen ik een supermarkt uit liep, stonden er om de hoek weer twee andere agenten die zich vreemd leken te gedragen. Maar misschien begin ik zelf wel wat 'paranoïde' te raken na het incident met de mariniers...

Het eten blijft verder fantastisch, ook al begin ik wel het Nederlandse brood te missen. Vandaar misschien dat ik vorige week een keer te vinden was in een Subway, samen met een Canadees, om daar een gigantische sandwich te verorberen (voor 5x de prijs van een gemiddelde Chinese maaltijd). De rijst en noodle gerechten zijn erg lekker, maar op de één of andere manier lijken ze niet altijd te verzadigen. Met enige regelmaat verdwijnt er een rol koek uit de 'voorraadla', zelfs als ik net gegeten heb. Het resultaat is fysiek voorlopig nog niet merkbaar, maar het mag duidelijk zijn dat ik voldoende koolhydraten binnen krijg...

Ik ben bang dat dit zo'n beetje de verhalen zijn als je niet onderweg bent. Ik heb nog wel het nodige gezien deze week (zie bijvoorbeeld de foto's) maar het gaat te ver hier lange essays over te schrijven. De lessen zijn af en toe te doen, en soms totaal niet te volgen. Het is deze week (behalve vandaag) weer kouder geworden 's nachts, en vanaf begin april wordt de centrale verwarming niet meer aangezet, in de hele universiteit. Het resultaat: ijskoude klaslokalen en al niet veel warmere studentenkamers. Onderdeel van verouderde Communistische regulering, of noodzakelijke regels om het land bestuurbaar te houden? Wie zal het zeggen.

Tijd om er weer mee op te houden. Tot een volgende keer uit Qingdao (en beloofd, dan minder verhalen over camera's...!).

Zai jian.