Bruiloften van chocola

Met een titel als deze zijn de verwachtingen misschien hoog gespannen. Maar zoals wel vaker het geval is, 'looks can be deceiving', en de inhoud van dit verslag kan daarom wellicht tegen vallen.

Met het chocolade gedeelte doel ik voornamelijk op datgene dat ik op het moment van schrijven aan het eten ben. En als ik eerlijk ben iets te vaak heb gegeten in de afgelopen dagen (complete repen 'Le Conté', een Chinese variant op Cote d'Or, Snickers, of de inmiddels vertrouwde chocoladekoek). Gelukkig wissel ik de snacks af met tussendoortjes als fruit, rijstcrackers, zoete warme aardappels, gefrituurde inktvis, gestoomde broodjes, etc., maar de ruime aanwezigheid van snoep en chocola is voor een zoetekauw (toch bijna een oud-Hollands woord?) als ik toch erg verleidelijk.

De afgelopen dagen zijn opnieuw redelijk interessant geweest. Ik zal er een paar 'hoogtepunten' uit vissen om langdradigheid te voorkomen.

Het belangrijkste 'nieuws' is eigenlijk dat ik besloten heb, in overleg met één van de leraren, om twee van de vier lessen uit mijn programma te gooien. Tot nu toe ben ik iedere dag van 8 tot 12 bezig met de ene na de andere les, en zoals gezegd is het tempo moordend (en echt volgen doe ik het niet meer). De klasgenoten hebben nog weinig voor hen nieuwe karakters hoeven te schrijven, terwijl ik les 2 amper kan lezen. Ik ga me nu concentreren op een onderdeel lezen en spreken (wat 4x in de week is), en een onderdeel spreken (2x per week). Dit houdt in dat ik het aantal lessen terug schroef naar 12 in plaats van 20 uur, maar nog wel iedere dag richting klaslokaal ga. Even afwachten dus.

Mijn camera lijkt voorlopig wel weer in orde. Een uur na het schrijven van het vorige verslag werd ik gebeld dat de camera gemaakt was, en de volgende dag ben ik meteen na de lessen per bus afgereisd naar de repairshop. Ook al lijkt er wel meer ruis in te zitten dan voorheen, er wordt tenminste weer geluid opgenomen. Toch blijf ik er over denken om een compleet nieuwe aan te schaffen, al was het maar om de onzekerheid weg te nemen.

Vrijdagmiddag en zaterdagochtend waren wat betreft beelden wel weer interessant. Vrijdag ging ik met een meisje naar een oud gedeelte van de stad waar ik nog niet geweest was. De huizen in deze omgeving waren ook gebouwd in een Duits-koloniale stijl, en het was erg rustig, bijna stil. Het was in ieder geval duidelijk dat dit één van de duurdere wijken van de stad betrof, al was het alleen al omdat op iedere hoek van de straat een splinternieuwe Mercedes geparkeerd stond. Blijkbaar was deze architectuur voor veel Chinezen zo bijzonder (en ik moet toegeven dat ik me af en toe ook niet meer in China waande) dat er complete fotoshoots werden gehouden. Eerst dacht ik dat er foto's gemaakt werden voor één of ander magazine, maar al snel werd me duidelijk dat dit de plaats was waar foto's voor trouwerijen gemaakt werden. Er leek geen eind te komen aan de Chinese dames in witte jurken, en heren in zwarte smokings, en uiteindelijk strekte dit gebeuren zich zelfs uit tot aan het strand. Pas achteraf realiseerde ik me dat ik wat meer foto's had moeten maken maar er is in ieder geval iets van de 'sfeer' te zien in de bijgevoegde foto's. De ijskoude wind moet je er maar bij denken.

Zaterdagochtend was eigenlijk een vervolg van vrijdag. Althans, vrijdag kwam ik een man tegen die net bij een 'Auto Fair' geweest was, wat er vanuit de bus behoorlijk interessant uit zag. We raakten in gesprek, met het Chinese meisje als vertaalster, en al snel raakte hij zo enthousiast een buitenlander te spreken dat hij mij zijn toegangskaart gaf. De man was uit Hunan naar Qingdao gekomen om contacten te leggen met fabrikanten van auto onderdelen. Zijn bedrijf maakte onderstellen (als ik het goed begrepen heb) voor o.a. Volkswagen in Shanghai, en tal van Chinese automerken. Ik was enigszins nerveus toen ik zaterdagochtend richting de 'Exhibition Hall' liep, want het leek me toch sterk dat ik zo kon binnen komen met de pas van een Chinees (heette ik vandaag Sun Wen Gang?). Een redelijk streng uitziende controle bleek echter een fluitje van een cent. De kaart werd zonder problemen gescand, en ik was binnen. Dit was duidelijk een goed voorbeeld van een letterlijk samen komen van vraag en aanbod. De Chinezen netwerkten er flink op los, en men was uiteraard verbaasd, maar al snel geamuseerd, hier een buitenlander rond te zien lopen. Ik twijfelde of ik mijn videocamera tevoorschijn moest halen, maar het was al snel duidelijk dat dit allemaal geen probleem was. Veel van de verkopers wilden eigenlijk maar al te graag in beeld komen, je wist immers maar nooit wat gratis publiciteit met je bedrijf zou doen. Er leek geen eind te komen aan de stands, maar ik vraag me af of er eigenlijk wel zaken gedaan werd. Het leek er toch meer op dat de eerste contacten gelegd werden, in plaats van dat er keiharde deals gesloten werden. En voor veel Chinezen was het misschien meer een welverdiend uitje naar de 'City by the Sea', Qingdao, dan een zakenreis.

Waar ik 's ochtends dus tussen de auto onderdelen en louter Chinezen liep, bevond ik me zaterdagmiddag plotseling op een voetbalveld met Europeanen en Noord-Amerikanen. Een behoorlijk contrast. Eerder in de week had ik me aangemeld voor een voetbalteam dat iedere zaterdag bij de Ocean University speelt. Ik ging het dus eindelijk weer proberen na ruim 6 weken geen bal te hebben aangeraakt, en al snel bleek dat mijn voet redelijk in orde was. Iets dat niet gezegd kon worden over het veld. Het had kunstgras moeten zijn maar een vergelijking met een oude afwasborstel zou niet misstaan, echt verschrikkelijk om op te spelen. Maar goed, er werd 3x 30 minuten gevoetbald tegen een team van Chinezen op middelbare leeftijd. Ik speelde de laatste twee halve uren, en viel met mijn neus in de boter. Ik werd laatste man gezet, bij een tussenstand van 2-2, dus de druk stond er vol op. Uiteindelijk wisten de 'laowaimen' nog drie keer te scoren en kwamen de Chinezen er niet meer aan te pas, dus het was een redelijk succesvol 'debuut'. Jammer genoeg sta ik wel op een reservelijst omdat er 25 spelers staan ingeschreven (voor 11 posities...), maar goed, de spierpijn voelt in ieder geval weer vertrouwd aan!

Vandaag was tenslotte een redelijk oninteressante zondag, het was zwaar bewolkt en nevelig, dus ik heb mijn camera maar wat rust gegeven. Boodschappen, kamer opruimen, de was doen, etc., hoort ook hier bij het dagelijks leven, maar of dit een betoog waard is, ik betwijfel het. Het nieuws uit de provincie Qinghai (het lijkt qua naam op Qingdao, maar ligt hier ver vandaan) moet jullie ongetwijfeld ook bereikt hebben, maar ik kan begrijpen dat de aandacht in Nederland even ergens anders op gevestigd is. Ik hoop dat het vliegverkeer binnenkort weer op gang komt, al was het maar zodat mijn zus terug naar huis kan uit Turkije! Een heel apart verhaal, en volgens mij ook nooit eerder op zo'n grote schaal voorgekomen. Zo laat 'Moeder Natuur' weer van zich horen, in wat ongetwijfeld een letterlijk en figuurlijk stormachtige eeuw gaat worden. Ik dwaal af, dus het is tijd om te gaan slapen. Shui de hao!