Vergeten Lente

Het is plotseling warm in Qingdao, zo warm dat de lente overgeslagen lijkt.

De afgelopen dagen is het officieel vakantie geweest in China. De internationale arbeidsdag wordt hier uitbundig gevierd, althans, het merendeel van het land, inclusief een groot gedeelte van het overheidsapparaat, heeft drie dagen vrijaf (wat voorheen nog een volle week was). Zelf had ik er nog twee dagen aan vast geplakt waardoor ik 5 dagen geen les gehad heb. En eerlijk gezegd beviel me dat prima. De tijd is ineens snel gegaan, de lente lijkt wat dat betreft niet alleen in temperatuur, maar ook in tijd, te zijn vergeten. Eind juni houden de lessen hier op en vanaf 2 juli kan ik geen gebruik meer maken mijn studentenkamer, tenzij ik zou besluiten er nog een semester aan vast te plakken, wat op dit moment erg onwaarschijnlijk lijkt.

Het is toch het 'avontuur' waar ik op dit moment het meeste plezier aan beleef, en dat vind ik eerlijk gezegd niet in de Chinese studieboeken. Vorige week donderdag was één van de dagen waarop ik weer 'grootse plannen' had. Ik vertrok 's ochtends vroeg per bus richting de 'achterstad', waar ik een grote ronde wilde maken, op verschillende plaatsen uit zou stappen, en in ieder geval m'n videocamera goed zou kunnen gebruiken. Het laatste is het enige dat wel gelukt was, van de rest kwam weinig omdat ik al bij de eerste stop in een vreemde, maar erg interessante, omgeving terecht kwam.

Ik had dit stadion vanuit de verte al een aantal keer gezien, het Yizhong stadion, wat er indrukwekkend uitzag, en wellicht niet onderdeed voor tenminste een stadion van een middenmoter in de Eredivisie. De omgeving eromheen bleek vooral te bestaan uit half afgebouwde flatgebouwen en reeds in gebruik genomen kantoren en appartementencomplexen. Naarmate ik het stadion naderde, begon het er enigszins spookachtig uit te zien. Er was namelijk niemand te bespeuren! Natuurlijk was het een doodgewone donderdagochtend, maar al heel snel werd het me duidelijk dat dit stadion al een tijd niet gebruikt werd (om precies te zijn vanaf de 'Shandong Games' in 2009). Ik liep er om heen en zocht naar een ingang want van de buitenkant zag het er allesbehalve spectaculair uit. Daar kwam ik er achter dat er nog meer stadions op het terrein waren, waarvan sommige wel in gebruik leken te zijn, en aan andere de laatste hand werd gelegd. Uiteraard vond ik een manier om binnen te komen, en daar werd ik bevangen door een bijna griezelige stilte. Dat niet alleen, het stadion zag er van binnen ook compleet 'uitgewoond' uit, maar wel zo lang geleden dat het tafereel door een dikke laag stof bedekt werd. Het enige geluid dat ik af en toe hoorde, waren de eksters die hun nesten in het dak van het stadion hadden gebouwd en af en aan vlogen met nieuwe takjes en voedsel. Ik had m'n videocamera al geïnstalleerd, had net wat beelden gemaakt, toen de stilte ineens verstoord werd door een hard geblaf. Ik schrok me wezenloos en stond even te trillen op m'n benen, vooral omdat het een agressief en diep geblaf was. Ik was hier alleen, stond in een vak in het stadion, en zag even geen uitweg, mocht dit beest écht kwade bedoeling hebben. Het hield niet op, maar na een paar minuten schraapte ik de resterende moed bijeen en liep zo voorzichtig mogelijk richting de uitgang. Even stopte het geblaf maar daarna ging het weer door, maar gelukkig kwam het niet dichterbij. Met een stok en een paar stenen liep ik uiteindelijk het stadion uit, de enkele Chinees die inmiddels ten tonele was verschenen verbaasd achterlatend.

Een tweede volle dag filmen, vond afgelopen zaterdag plaats, op 1 mei. Ik wist niet goed waar heen te gaan maar bedacht dat er rond het zogenaamde '4 Mei Plein' (precies vandaag, maar dat is echt toeval) altijd wel iets te beleven viel, en aagezien ik daar nog niet geweest was, toerde ik er vroeg in de ochtend heen. Het bleek al snel druk te gaan worden. Qingdao is één van de populairdere vakantiebestemmingen voor veel Chinezen, en af en toe leek het erop alsof er uit alle hoeken van het land busladingen vol gekomen waren. In ieder geval zag ik overal toerbussen staan, van Shenzhen tot Harbin, en van Shanghai tot Chengdu. Er waren inderdaad opvoeringen te bekijken, er konden boottochten gemaakt worden, en af en toe bestond zelfs de mogelijkheid een verdwaalde buitenlander (zoals ik) te fotograferen. Rond het middaguur besloot ik een bus te pakken richting een tweede gedeelte, maar al snel bleek dat dat niet zo'n beste keus was, het verkeer stond overal muurvast, en de bussen waren nog voller dan gebruikelijk. Op een gegeven moment kreeg ik er genoeg van en baande ik me een weg naar de uitgang. Even vroeg ik me af in wat voor waanzin ik beland was, maar al snel kwam ik in rustigere straatjes terecht, en kon ik ook de kustlijn weer vinden. Vanaf daar ben ik eigenlijk in drie uur weer terug gelopen naar de plek waar ik de dag begonnen was, en toegegeven, met de lichte zeebries, de strakblauwe hemel, en de kleine eetstalletjes onderweg, was dit een schitterende dag. Dat het daarna 2,5 uur duurde om het normale half uurtje af te leggen per bus moet ik maar even vergeten, of eigenlijk niet, want het hoort er bij. Wat dat betreft, probeer ik nog altijd te doen zoals de meeste Chinezen. Natuurlijk kan ik die 2-3 euro aan een taxi wel missen, maar waarom zou ik het doen? De bussen werken prima, zijn soms wat langzaam, maar komen altijd aan op hun bestemming. Hetzelfde geldt voor het eten, er zijn dure restaurants, het is mogelijk 50 euro aan een diner uit te geven, maar als je voor 50 cent bijna net zo goed kunt eten, en tussen de Chinezen zit, waarom zou je anders doen?

Ik probeer me dus enigszins te gedragen als een Chinees, maar aan de andere kant wordt het me (voor de zoveelste keer eigenlijk) duidelijk dat je altijd een buitenstaander zult blijven. Zowel in de stad, als op de campus van de universiteit, blijven mensen me (soms bijna vervelend lang) aankijken, hoor ik in gesprekken om me heen telkens het woord 'laowai' vallen, en meestal gaan beide gepaard met een onbestemd en onduidelijk gegiechel. Je zou denken dat je er op een gegeven moment wel gewend aan zou raken, maar omdat het nooit op lijkt te houden, begint het me af en toe ook een beetje te irriteren. Gelukkig realiseer ik me dat het vooral verbazing, nieuwsgierigheid, en verlegenheid zijn waardoor veel mensen zo reageren, maar het blijft iets waar je mee om moet leren gaan. Tegelijkertijd levert het met enige regelmaat ook gewoon grappige situaties op waarbij ik een (glim)lach vaak niet kan onderdrukken.

Het voetballen is trouwens even opgeschort omdat het team vandaag is vertrokken richting Lanzhou om een 10-daags toernooi te spelen. In eerste instantie was ik wat teleurgesteld, maar als ik goed naar m'n lichaam luister, en de pijntjes even niet negeer, is het misschien niet zo'n slechte zaak om een beetje tot rust te komen. Er wordt dagelijks keihard getraind. Vorige week kwam de 'eigenaresse' van het team (of tenminste een sponsor als ik t goed begrepen heb) een toespraak houden over hoe goed het team gedraaid had in Zuid Korea, iets dat dus alleen te bewerkstelligen is door training, zo'n beetje iedere dag van de week. Wat me wel opviel tijdens één van de trainingen was dat sommige spelers (en verbazingwekkend veel!) geen verantwoording nemen. Er werd bijvoorbeeld een oefenwedstrijd gespeeld waarin ik meteen in het hart van de verdediging werd gezet. Hoewel ik natuurlijk kracht en snelheid tekort kwam, waren de spelers om me heen af en toe compleet afwezig, zeker toen het aankwam op het afstoppen van de snelle aanvallers van het andere team. De andere buitenlander, uit Kameroen, raakte hierdoor zo geïrriteerd dat hij laatste man ging spelen. Maar wat ik me naderhand afvroeg, was of dit wellicht enigszins representatief kon zijn voor veel situaties in China waarin het belangrijk is geen 'gezicht' te verliezen. Het leek me in eerste instantie sterk dat dit in een voetbalwedstrijd tot uiting kon komen, maar het was overduidelijk dat een aantal spelers doelbewust wegliep voor hun verantwoordelijkheid.

Om niet te veel in herhaling te vallen, en om ellenlange verhalen te voorkomen, stop ik er hier maar mee. Twee ochtenden zijn nog wel even het vermelden waard. De eerste was een ceremonie van de eerder beschreven eerste jaars studenten. De oefeningen werden afgesloten met een drie uur durende 'militaire' parade wat er behoorlijk indrukwekkend uitzag. De tweede ochtend was gisteren, toen ik bij toeval en met een beetje geluk op een golfcourse terecht kwam, en daar als een belangrijke gast werd rondgereden in een elektrisch golfkarretje, door een Chinees die vier jaar in Perth gestudeerd had. Even daarvoor liep ik nog tussen de straathonden en vervallen dorpgebouwtjes. Het geeft maar weer aan hoe alles hier door elkaar leeft en woont.

Tot zover de verhalen van de afgelopen week. Op dit moment kan ik wel met enige zekerheid zeggen dat ik er niet nog een semester aan vast ga plakken op deze universiteit. Ik ga nog wel naar de meeste lessen maar merk gewoon dat ik me niet kan opladen dit voor veel langere tijd te gaan doen. Het is leuk wat Chinees op te pikken om te spreken, maar om een jaar of langer karakters te leren lezen etc. is voor mij gewoon niet bijster zinvol. Er zijn nog een kleine twee maanden te gaan als het goed is, en daar maak ik het beste van. Ondertussen blijf ik me oriënteren op de volgende stap. Reizen door China, misschien alsnog wat Engelse les geven, een nieuw land, of toch rustig terug naar huis. De tijd zal het leren.

Voor nu wens ik jullie een rustige herdenking toe vandaag, en een mooi bevrijdingsfeest morgen.

Zai jian.