Lucht happen

Het is de hoogste tijd voor een nieuw verslag, ook al heb ik geen idee waar te beginnen. Ik leid hier tenminste niet een gemiddeld studentenleven, hoe kan het ook anders. Iedere dag probeer ik wel weer iets te ondernemen, en in de afgelopen anderhalve week is dat behoorlijk goed gelukt. Binnenkort beginnen de voetbaltrainingen weer dus dan zullen m'n 'expedities' wel behoorlijk ingedamd worden. Misschien dat ik dan ook weer eens een boek opensla, wat ik de afgelopen dagen alleen tijdens de lessen heb gedaan.

Wie dacht dat massages goed voor lijf en leden waren, kan trouwens behoorlijk bedrogen uitkomen. Vanochtend ging ik met de Japanse medestudent (het wordt wel tijd dat ik hem een naam geef: Toru) naar een professionele masseur. Vorige week was hij hier al geweest en hij was laaiend enthousiast. En inderdaad, deze man zat al 30 jaar in het vak, en, behalve zijn paars gekleurde zonnebril, zag hij er ook uit als een heuse dokter. Het duurde een uur, en af en toe kon ik met moeite de neiging onderdrukken het uit te schreeuwen van de pijn (goed, dit is een ietwat overdreven statement). Ook nu kraakt er nog van alles in m'n rug. De man zei dat de rechterhelft van m'n rug erg slecht aanvoelde, wat ik kan begrijpen, maar of het nu veel beter is, ik betwijfel het. Ondertussen luister ik al een minuut of 20 naar een 'Happy Birthday' dat niet ophoudt, het komt van buiten, waarschijnlijk uit een klein restaurantje. Je zou zeggen dat mensen het op een gegeven moment wel weten, dat er iemand jarig is, maar in China weet je het nooit, in ieder geval laten ze er geen twijfel over bestaan.

Het was lucht happen, op sommige momenten de afgelopen dagen. Vooral bij een bezoek aan een gebied waar zo'n beetje alles gebeurde wat met auto's te maken heeft. Het was de bedoeling dat ik op de bewuste dag een aantal bussen zou gaan pakken om een paar resterende gebieden te filmen die ik nog in gedachte had. Daar kwam uiteindelijk weinig van. Op het ene moment maakte ik een proefrit in een Volkswagen Touareg, een uur of twee later liep ik langs één van de meest drukke, en vooral stoffige, straten die ik hier tot nu toe had gezien. Ik was duidelijk in de 'achterstad' beland, waar alles niet zo vredig (zoals de parken), gladjes (de mannetjes in pak in hun Mercedes), of toeristisch (de petjes, vlaggetjes, en ganzenpas, niets ten nadele van de gemiddelde Chinese manier van reizen) was. Het leven is harder hier, en een groot gedeelte van het dagelijks leven speelt zich af in dit soort gebieden.

Het blijft veranderen, uiteraard, zoals iedere plaats in ieder land op den duur verandert. Zij het door invloeden van buitenaf, of van binnenuit. Voor China geldt waarschijnlijk hetzelfde, alleen in een tempo dat moordend te noemen is. Complete wijken worden met de grond gelijk gemaakt terwijl op naastgelegen terreinen de nieuwe huizen en flats in rap tempo verschijnen (het clichéverhaal, maar het gebeurt). Het is wat dat betreft goed een paar maanden in een stad als Qingdao te zijn, misschien dat deze stad representatief is voor veel plaatsen in het land. In rap tempo lijkt er een middenklasse te ontstaan, en ik oordeel in dit geval alleen door hetgeen ik zie te beschrijven, ook al is die nog relatief klein. Het gros van de mensen gaat met de bus naar het werk, lopend of op de fiets, maar er wordt gepraat over geld, een goede baan, en de toekomst. Er rijden meer zwarte Mercedessen, nieuw, rond dan ik ooit in Nederland, of waar dan ook ter wereld, heb gezien. In de media wordt weliswaar gesproken over een 'real estate bubble' die binnenkort wel eens zou kunnen knappen, maar zou dat niet meer dan een correctie zijn (die vraag laat ik aan de economen onder jullie). Uiteindelijk is het onvermijdelijk dat de gemiddelde Chinees eenzelfde levensstijl, een vergelijkbaar inkomen, en wellicht een soortgelijk bestaan wil opbouwen als de meeste mensen in 'het Westen'. Daar lijkt het tenminste op. In hoeverre dat realistisch is, zal de toekomst uitwijzen, want wat er op dit moment gevraagd wordt van bijvoorbeeld het milieu is wat mij betreft zonder precedent. Olieschaarste, wisselkoersen, nieuwe energiebronnen, klimaatverandering, etc, zullen onderwerpen zijn waar ook de Chinese regering mee te maken krijgt, reeds mee te maken heeft. Binnenlandse sociale kwesties, onrust eventueel, ontevreden mensen die hun huis uit worden gezet ten gunste van de zonnebrildragende BMW rijder, de realiteit die tekort schiet aan dromen van velen. De complexiteit van het land wordt me met enige regelmaat te veel, ik zie dingen, probeer ze te plaatsen, maar begrijp, uiteraard, vaak niet wat er aan de hand is (ik vang af en toe woorden op, maar begrijp niets van de meest simpele gesprekken om me heen). Hoe zou het zijn een Chinees te zijn?

Een vraag die ik nooit zal kunnen beantwoorden. Enthousiasme is er in ieder geval wel, om allerlei dingen te ondernemen, hard te studeren, veel te leren, en vooral om goed Engels te spreken. Ik belandde op een avond in een 'English speaking contest', waarover ik al eerder bericht had. Dit keer werd ik een half uur voordat het begon opgebeld door een Chinese jongen of ik in wilde vallen voor een buitenlandse Engelse leraar, die op het laatste moment had afgezegd. Twintig minuten later zat ik inderdaad in het midden van een grote zaal, vooraan, vol in de spotlights, cijfers te geven aan studenten die speeches hielden, en toneelstukjes opvoerden.

Qua sport gebeurt er ook het nodige. Dagelijks zie je de studenten hier allerlei sporten beoefenen, variërend van voetbal, basketbal, en atletiek, tot kung fu, badminton, en tafeltennis. Als het 's middags gebeurt, is het meestal onderdeel van de lessen, aan het eind van de middag en begin van de avond is het vrijetijdsbesteding. Vorige week zaterdag was een verplichte bijeenkomst op het voetbalveld en de omliggende atletiekbaan. Een soort sportdag zeg maar, op z'n Chinees, dat wel. Het werd officieel geopend, het volkslied werd gespeeld, en de decaan hield een, wat mij betreft iets te lange, toespraak. Ik was er de ochtend om wat te filmen, had m'n fotocamera uitgeleend aan een Chinees (die nog wel een enkele acceptabele overzichtsfoto wist te maken), maar verbaasde me weer over de uiterlijke saamhorigheid. Dat het publiek studenten waren die verplicht de hele dag moesten aanmoedigen, plaatste het geheel wel weer in perspectief. Toch leken de meesten het echt naar hun zin te hebben, en waarom ook niet, je favoriete sport beoefenen met mooi weer, aangemoedigd door enthousiast schreeuwende studenten, dat is toch best leuk.

Behalve dit heb ik de afgelopen dagen dus ook weer veel tijd buiten het universiteitsgebied doorgebracht. Omdat hier verder weinig te zien is, vergt dat meestal minimaal drie kwartier met de bus, vaak uitlopend tot een uur, of anderhalf. Gisteren was weer zo'n dag. Er was geen les (de meeste studenten gingen naar een park, wat aan mij niet besteed was) dus ik besloot richting de haven te gaan. Qingdao schijnt één van de grootste havens in China te hebben dus dat was zeker een kijkje waard. Waar je in Rotterdam, voorzover ik weet, een groot gedeelte van de haven zo kunt binnen komen, is dat in Qingdao iets anders geregeld. Behalve wanneer je papieren hebt waaruit blijkt dat je bemanning bent van één van de schepen kom je de haven niet in. Ik probeerde het bij drie verschillende poorten, wat me twee uur kostte, maar zonder resultaat. Dat ik even later met een man door precies dezelfde poort reed, zette me wel aan het denken. Blijkbaar was dit weer één van de welbekende voorbeelden van 'guanxi', connecties. De bewaker controleerde de wagen, zag een rugzak waar een statief uitstak, en op de voorbank zat dezelfde blanke jongen die net had geprobeerd binnen te komen, maar blijkbaar was het nu allemaal in orde, in het kader van een oogje dichtknijpen zeg maar. Overigens was het redelijk interessant maar reed de man zo snel over het terrein dat ik m'n videocamera niet kon gebruiken. Via een stoffige weg, waar een nieuwe flyover gebouwd werd, liep ik tenslotte maar door naar een ferryterminal waar ik besloot een kaartje te kopen naar Huangdao (aan de andere kant van de baai), alleen om even wat frisse lucht op te snuiven. Dat eindigde in een mooie trip, waarbij ik ook nog twee uur op een 'shipyard' rondliep, en van een afstand ook de 'echte', veel grotere haven van de stad kon zien.

Het 'Happy Birthday' is inmiddels uit de lucht (toegegeven, op laatst begon het een klaagzang te worden), en ik ga er ook mee stoppen. Dagelijks houd ik me uiteraard ook nog steeds bezig met de volgende stap die ik ga/moet zetten, en dat kruispunt nadert met rasse schreden. Een paar dagen geleden was ik bij een politiebureau te vinden, dit keer om te informeren of het mogelijk zou zijn een Chinees rijbewijs te 'bemachtigen', wat weer een vereiste zou zijn hier legaal een motor rond te rijden. Het is één van de gedachtensprongen van de afgelopen dagen, hierna door het land te toeren om een paar maanden later terug naar huis te gaan. De (on)mogelijkheden van Pakistan, Iran, en Centraal Azië heb ik op internet proberen te vinden, en de Transsiberië Express is een andere manier om terug naar Nederland te komen. Tussendoor beklim ik nog eens een berg, of speel ik een spel kaarten met lokale vissers. Vaak genoeg lees ik artikelen over Griekenland, de schulden 'crisis', en dagelijks zie ik de euro in waarde dalen (iets dat ook mee kan gaan spelen in mijn beslissing(en)). Vanmiddag ben ik bij drie 'English schools' langs geweest, heb ik de handen geschud van een drietal Amerikanen, een Australiër, en twee Schotten. Een voetbalwedstrijd van de lokale profclub, Qingdao Jonoon, werd inmiddels met 3-2 gewonnen, waarbij ik ook van de partij was, als toeschouwer. En al deze plaatsen liggen nu niet bepaald bij elkaar in de buurt. Ergens schijn ik ook nog Chinese lessen te volgen.

That's all for now. Zai jian.