Kleine Keizers op de snelweg

Het regent pijpenstelen op het moment in Qingdao, na de luxe van een aantal dagen erg mooi weer. Plannen om vandaag een 'toer' door de stad te maken, heb ik letterlijk en figuurlijk moeten laten varen. De tijd gaat snel, juni komt eraan, en de ideeën voor een volgende stap worden alleen maar ingewikkelder. Deze week heb ik er 4 dagen keiharde voetbaltraining op zitten, maar met een licht verbeterende conditie en een terugkomend balgevoel wordt dat alleen maar leuker, voorlopig tenminste. Het creëert ook weer een nieuw 'dilemma', dat ik hier over vijf weken weg moet zijn, en alleen bij inschrijving (en betaling) voor een volgend semester zou kunnen blijven. Straks is de 'vorm' eindelijk terug, na zoveel jaar, en dan kan ik mijn spullen gaan pakken. Alternatieven worden dus dagelijks afgewogen en bekeken, en veranderen weer net zo snel.

Afgelopen zondag was weer een interessante dag. De avond ervoor was ik gebeld door de jongen (hij noemt zichzelf Toby) die ik drie weken geleden wat Engelse les had gegeven met zijn zus. Eerlijk gezegd had ik weinig zin om weer de halve stad door te gaan om een uurtje of twee standaardzinnetjes door te nemen, maar ik zou het kunnen combineren met een bezoek aan een 'reisagent' in de buurt, waar ik eventueel een ticket naar Shanghai zou gaan boeken (de Expo schijnt nu nog redelijk rustig te zijn, juli en augustus zijn duur, warm, en druk, zoals overal in China eigenlijk). Ik hoorde van een paar medestudenten dat het redelijk goedkoop zou zijn (een euro of 50) als je op tijd zou boeken. Plus ik had nog een 'job interview' of 2 op het programma staan in de buurt van Shanghai (iets waar ik op het moment niet mee door wil gaan trouwens) dus begin juni zou de ideale periode zijn.

Om 10 uur 's ochtends zat ik met Toby, twee vrienden van hem, zijn moeder, en tante, weer aan tafel om wat Engels door te nemen. Een paar keer vroeg hij of ik mee kwam naar hun huis, maar die uitnodiging sloeg ik in eerste instantie af. Het was een eind weg en ik had dus andere plannen. Toen er gevraagd werd wat die plannen waren, werd heel snel, door zijn moeder uiteraard, aangeboden het ticket in hun hotel te boeken. Zoals gezegd in een vorig verslag, zijn moeder heeft een groot hotel, en zijn vader schijnt ook een kleine schoenenfabriek te runnen. M.a.w., het zijn redelijk welgestelde Chinezen. Dat bleek wel toen ik overstag ging, en we in no time op weg waren naar het 'Rijk van de Kleine Keizer'. Bij aankomst wachtte een overdadige lunch, ik telde 14 gerechten voor 6 mensen, en het eten bleef aangevoerd worden. Omdat het zo'n anderhalf uur rijden was naar het hotel vroeg ik me af of ik die dag nog terug zou kunnen komen. Maar het was duidelijk dat daar geen sprake van was. De buitenlandse gast kreeg de grootste kamer in het hotel toegewezen en werd daarna geadviseerd te gaan 'rusten'. Een paar uur later, ik was inderdaad bijna in slaap gevallen, werd er op de deur geklopt en kreeg ik een envelop in m'n handen gedrukt. Daarin, je raadt het al (ook al blijf ik me erover verbazen), een ticket naar Shanghai op 1 juni. Ik wilde uiteraard betalen maar Toby's moeder gebaarde dat daar absoluut geen sprake van was. Ik gaf Engelse les, en diende daar (rijkelijk) voor beloond te worden. Bizar.

Het eind van de middag en avond werden besteed met nog meer eten, en wat rondjes rijden door het 'dorp', of meer een suburb van Qingdao. Dat de Kleine Keizer zelf achter het stuur ging zitten, en een kussen nodig had om boven het stuur uit te komen, leek in eerste instantie wat beangstigend. Zijn rijstijl deed echter niet onder voor een gemiddelde buschauffeur, ook al moet ik zeggen dat hij duidelijk het idee had dat de weg van hem was. Alles en iedereen moest aan de kant, de toeter draaide overuren. De meeste Chinese kinderen van zijn leeftijd hebben (nog) geen beschikking over zoveel luxe, hoewel het aantal 'Kleine Keizers' in het land snel aan het toenemen is. Toby heeft een eigen grote kamer, zijn ouders bezitten totaal 4 huizen, een kleine fabriek, en een groot hotel, hij kan in dure auto's rondrijden (zonder rijbewijs), heeft laptops, enz. Tegelijkertijd heeft hij veel dezelfde interesses als jongens in het Westen. Hij houdt van snelle auto's (hoe kan het ook anders), droomt van een Lamborghini, luistert naar Lady Gaga, en kopieert zijn huiswerk van een Chinese variant van Wikipedia.

Maandagochtend werd ik terug gebracht door zijn vader en nog een paar anderen, na de familie hartelijk bedankt te hebben. Met een ticket naar Shanghai op zak wandelde ik door de regen terug naar mijn kamer, om iets later door te gaan naar de lessen. Behalve maandag heb ik de rest van de week dus voornamelijk gevoetbald, en een paar nieuwe Chinese woorden geleerd. Verder ben ik twee keer terug geweest bij de instantie waar rijbewijzen uitgegeven worden. Mocht ik op een gegeven moment wel besluiten een motor te kopen, wil ik dat wel het liefst 'legaal' doen, met rijbewijs dus (ook al wordt zelfs dat moeilijk ben ik bang). Desalniettemin ging ik met frisse moed, dit keer per bus, op pad, en ik leek dit keer geluk te hebben. Mijn Nederlandse rijbewijs werd vertaald naar het Chinees, en even later werden mijn ogen gemeten, moest ik gehoortests doen, en mijn handtekening zetten onder een onbegrijpelijke tekst. Het ging allemaal goed tot ik bij loket 7 kwam, normaal toch een geluksgetal. Daar bleken mijn pasfoto's te groot te zijn, wat inhield dat ik een andere keer weer terug moest komen. Omdat niets dichtbij is in een grote stad als Qingdao ging ik gisterochtend voor de derde keer heen, wat weer een hele onderneming was. Eindelijk aangekomen bleek nu alles in orde te zijn, en ik dacht een minuut of 20 later wel met een rijbewijs de deur uit te lopen. Dat was, helaas, iets te optimistisch, want bij loket 9 kreeg ik, van een vriendelijke jongedame, een boek met 1500 vragen over Chinese verkeersregels aangereikt. Blijkbaar moet ik een test maken van 100 vragen, met een foutmarge van 10 procent, in het soms onbegrijpelijke Chinese Engels, over de wellicht ondoorgrondelijkheid van het Chinese verkeer. Laat ik het houden op interessant tijdverdrijf...

Tenslotte ben ik nog een ochtend naar een Chinese versie van de 'AutoRai' geweest, hier letterlijk om de hoek (in hetzelfde gebouw als waar de auto onderdelen verhandeld werden). Dit was behoorlijk interessant, en eigenlijk had ik er te weinig tijd voor vrij gemaakt. Dezelfde zes hallen waren nu gevuld met allerlei soorten auto's, van jankende bolides (Ferrari's) en 'klassieke' Engelse wagens (Jaguars en Bentleys), tot de welbekende Europese, Amerikaanse, en Japanse merken (Mercedes, BMW, VW, Peugeot, Honda, Chevrolet, etc), en een groeiend aantal auto's van Chinese makelij (JAC, BYD, Chery). Het geheel werd opgesierd door modellen, shows, muziek, en een groot aantal bezoekers.

Ik had gehoopt dat de regen van korte duur zou zijn maar de lucht is nog even grijs als vanochtend. Laat ik dit maar beschouwen als een 'regeldag', want Shanghai wacht, het einde van het semester nadert, en ik heb nog 1001 dingen die ik wil doen voor die tijd.

Groeten uit Qingdao nogmaals, zai jian.