Zizou

De langverwachte regen begint met bakken uit de hemel te vallen maar brengt helaas weinig verkoeling. Ik ben begonnen aan de laatste avond in mijn studentenkamer. Morgen gaan de deuren op slot voor degenen die zich niet hebben ingeschreven voor een nieuw semester en daar hoor ik ook bij. Met andere woorden, ik heb eindelijk besloten dat ik hier niet nog maanden lang ga voetballen, wat de voornaamste reden was geweest om te blijven. Gisteren gaf eigenlijk het laatste zetje, toen na de training bleek dat de jongen uit Kameroen na anderhalf jaar gevraagd is officieel bij het team te komen, wat voor mij helaas niet weggelegd was. Dat houdt in dat hij wedstrijden in de competitie mee gaat draaien en ook mee zal gaan naar toernooien, vooral binnen China maar ook in Zuid-Korea en Japan. Hij is een voetballer, een jongen die de voetbalschool van A tot Z heeft doorlopen en o.a. in de Franse tweede divisie heeft gespeeld. Hij is beter dan de Chinezen en als buitenlander ben je dan interessant. Ik kan ook een aardig balletje trappen, en kan inmiddels redelijk meekomen met het team, maar ik moet eerlijk zijn en me realiseren dat ik geen Steven Gerrard ben, of een nieuwe Zizou, hoe graag ik het misschien ook zou willen.

Waarschijnlijk had ik morgen al in een trein gezeten, ware het niet dat er nogal wat problemen zijn met de videobandjes. Ruim twee weken terug had ik, in een misschien wat te impulsieve poging, vijf (van de 14) bandjes opgestuurd naar huis, dat was althans de bedoeling. Deze week begon ik grote twijfels te krijgen omdat ze nog steeds niet gearriveerd waren en ik weet hoe moeilijk de Chinese douane kan doen als het om dit soort pakketjes gaat. De laatste paar dagen ben ik zes keer op het postkantoor geweest en van de bandjes is nog steeds geen spoor te bekennen. Als ze echt kwijt zijn, 'moet' ik in ieder geval nog een paar onderwerpen opnieuw gaan filmen, alleen dit keer in de zengende hitte in plaats van de snijdende kou waarin ze toen zijn opgenomen, om het 'verhaal' compleet te maken (ik heb geen backup gemaakt dus het was wel een hele grote gok ze op te sturen). Verder gaat het voetbalteam op 14 juli weer op 'tournee' naar Zuid-Korea dus lijkt me dat een mooie datum om alles af te sluiten.

Behalve dat ik dagelijks zo'n tien liter uitzweet tijdens de training, zijn ook simpele bezoekjes aan de supermarkt hele ondernemingen geworden. Het is warm in Qingdao. Toch heb ik nog een paar redelijk interessante dingen gezien de afgelopen dagen maar echt veel 'avontuur' zat er niet. Ik liep rond op een aantal bouwterreinen, heb met een Chinees een paar arbeiders geprobeerd wat dingen te laten zeggen in de camera, en ben nog bij een moskee geweest. Ik kwam een misschien wel goed voorbeeld van een 'dissident' tegen, of waarschijnlijk is dat een te groot woord. Een man stond in een grote winkelstraat met een groot bord te schreeuwen dat de kranten vol leugens stonden, dat de Communistische Partij niet deugde, dat soort zaken. Hij kreeg redelijk wat bekijks maar de meeste Chinezen liepen er toch met een wijde boog omheen. Toen ik mijn videocamera op het geheel zette, begon hij dankbaar te knikken, misschien in de veronderstelling dat hij binnenkort op een buitenlands TV station te zien zou zijn. Ik heb nog een keer Engelse les gegeven, dit keer bij een Engelse school, om me opnieuw te realiseren dat ik daar even geen zin, ambitie, geduld, of motivatie voor heb (in de zomer zou ik dit part time kunnen doen). Verder heb ik Chinese studenten in wel erg Amerikaans aandoende 'outfits' gezien en op een vergelijkbare manier hun afstuderen zien vieren, en weer een verhaal gehoord over een opstootje in de achterstad dat eindigde in een steekpartij waarbij een dode viel. China is nog altijd een erg veilig land om in rond te reizen, maar zoals bekend gaat economische groei ook hier gepaard met toenemende ongelijkheid, wat steeds vaker leidt tot frustraties en onbegrip, ruzies om kleine (en grote) dingen, enzovoort.

Ik ga het kort houden vandaag. Er valt relatief weinig te vertellen, en ik moet langzaam aan mijn spullen maar eens bij elkaar gaan zoeken. Gisteren is de Japanse etagegenoot vertrokken, vanmiddag ging de eerste Koreaan naar het treinstation, en morgenochtend vroeg vertrekt de tweede naar het vliegveld. Zelf blijf ik vanaf morgen nog ongeveer twee weken in een hotel in de buurt. Ik heb zeven keer met het grootst mogelijke geduld gevraagd of ik de kamer niet nog iets langer kon gebruiken, maar zeven keer kreeg ik hetzelfde antwoord. Dit zijn de regels van de universiteit waar we ons aan moeten houden. Jammer, maar niet onoverkomelijk.

Nog twee weken voetbal, wat hopelijk niet te veel afgelast gaat worden door de regenval (zoals eerder vermeld wordt hier niet gespeeld als er ook maar een druppel water uit de lucht valt), nog een paar dingen op de camera zetten, en hopen dat ik mijn bandjes kan opsporen. Daarna waarschijnlijk op naar Hong Kong voor een toeristenvisum (mijn studentenvisum vervalt aan het eind van de maand), wat daarna eventueel nog op het 'programma' staat, komt een volgende keer wel aan bod.

Zai jian.