Canton, in Celcius

Met roet besmeurde handen en hier en daar een zwarte veeg in mijn gezicht kwam ik een uur of anderhalf geleden zwaar vermoeid de schitterende hotelkamer weer binnentuimelen. Op zo'n moment weet je dat het een goede dag geweest is.

Waar ik eerst mijn twijfels had over Canton (Kanton, Guangzhou) ben ik nu erg blij dat ik hier een paar dagen heb rondgekeken, een wereldstad die misschien de voorloper is van veel andere steden in China, dat willen de Cantonezen in ieder geval zelf graag geloven. Wel was het af en toe weer zwoegen. Ook al is de stad gelegen aan een grote rivier (die de veelbetekenende naam Parelrivier draagt), de wind dringt minder makkelijk door dan in Hong Kong, en met temperaturen die schommelen tussen de 35 en 40 kan het soms benauwd worden. Tel daar de drukte bij op en de trouwe lezer zal begrijpen dat dit opnieuw een kort verslag wordt.

Het gaf een redelijk apart gevoel Hong Kong weer te verlaten, en met een nieuwe rode stempel in mijn paspoort het vasteland van China weer in te gaan. Enigszins opgelucht dat ik niet meer in een kubus zou slapen waar ik niet languit kon liggen en amper rechtop kon staan, stapte ik het inmiddels bekende in aanbouw zijnde hotel binnen. Twintig minuten later keek ik uit over het oostelijk gelegen treinstation en een lange verkeersader, en belangrijker, een groot bed in een verder erg luxueuze kamer. Het mooie is ook dat het meer een huiselijke sfeer heeft dan een hotel uitstraling, er is een keukentje, een luie stoel, bureau, etc., en verder een gevoel van ruimte en alles is uiteraard kraakhelder. Voor 20 euro in een grote stad noem ik dat een koopje, jammer dat ik morgen alweer weg ga.

Treinstations in grote steden zijn vaak fotogenieke plaatsen, een groot aantal mensen uit allerlei windstreken (in dit geval binnen China) komt bij elkaar om terug naar huis te gaan, een zakenreis te beginnen, of een welverdiende vakantie te vieren. Ook het centrale treinstation in Guangzhou was zo'n plaats, dat kon ik me tenminste herinneren van vijf jaar geleden. Ik kon me nog goed voor de geest halen wat een indruk de hectische omgeving toen op me maakte, al die mensen opeengepakt, de meesten met erg veel haast. Dit keer was het niet zo'n chaos, leek er meer organisatie, en was er duidelijk meer politie aanwezig. Misschien is dat typerend voor de veranderingen in het land, waar door de regering gestuurde, maar ook zeker door de mensen zelf geïnitieerde, initiatieven gepromoot en nagestreefd worden. De metro is in dezelfde tussentijd ook flink uitgebreid en je kunt nu op veel plaatsen ondergronds komen.

Iets later was ik in het meer toeristische gedeelte te vinden, ook al moest ik moeite doen andere buitenlanders te zien. Er schijnen in deze stad verder een aantal wijken te zijn waar veel Afrikanen wonen maar ik heb me vooral weer tussen de Chinezen gemengd, dat is de beste manier om meer van dit land te leren, en eigenlijk ook best leuk. Ik liep een gebouw binnen waar ik hoopte op een mooi uitzicht en kwam zonder problemen op het dak van de 33 verdiepingen tellende woonflat terecht. Vandaag probeerde ik hetzelfde te doen in een aantal andere gebouwen (ver uit elkaar gelegen), vooral één waar ik een uitzicht op een grote verkeersader zou moeten vinden (gevonden via Google Earth notabene). Dit leverde een aantal grappige situaties op. Eerst ging ik onder begeleiding van de bewaking naar het dak dat helaas voorzien was van kippengaas en waar ik geen mooie videobeelden kon maken. Het naastgelegen flatgebouw kon ik vreemd genoeg zo binnenlopen en vanuit een nog betere hoek kon ik daar ongestoord mijn gang gaan. Verder belandde ik in een derde flatgebouw, maar ook in een aantal arbeiderswoningen (die met zijn twintigen op kamers slapen), en als laatste werd ik vanuit een regeringsgebouw door een politieagent een snelweg opgestuurd, lopend. Ik probeerde nog te vragen of het bord 'verboden te lopen of fietsen' enige betekenis had, maar dat werd weggewuifd, en een kwartier lang liep ik inderdaad over de snelweg naar uiteindelijk wel de goede bestemming.

Het oude gedeelte was erg de moeite waard, leuke markten, aardige mensen, vervallen en door t weer aangetaste gebouwen, en op iedere hoek van de straat wel weer iets om je over te verbazen. Zo liep ik in een hele rustige buurt, draaide de hoek om en stond in één van de grootste winkelstraten van de stad. Die zijn op zichzelf alweer een bezoek waard, al was het maar om de schijnbaar onvermoeibare jongelui met borden te zien schreeuwen om klandizie binnen te loodsen (in Nederland zou het een averechts effect hebben, hier werkt het). Ik slenterde door een nauw straatje waar de ramen gesloten waren maar een vreemd getik kon ik niet helemaal plaatsen. Ik keed door een deuropening en zag de ene tafel na de andere waar de oude van dagen van Canton Chinees schaak aan t spelen waren.

Het is na 1 uur, mijn ogen vallen dicht, ik ga ermee ophouden. Ik was nog heel kort te vinden op een groot 'universiteitseiland', waar de meeste universiteiten van de stad gegroepeerd zijn, maar wat in de zomervakantie te verlaten was om een uitgebreid bezoek te rechtvaardigen. Ik zat bij elkaar een aantal uur in de metro, had een gesprek met een garage eigenaar, deed me weer tegoed aan het Chinese eten, liep door één van de drukste winkelstraten van China, en heb in vier dagen tijd een goed beeld gekregen van deze stad (voorzover mogelijk natuurlijk). Het onweer is inmiddels los gebarsten en morgenavond zit ik in een nachtbus naar Guilin. Daar duik ik ongetwijfeld het toeristische circuit (of circus) weer in, maar we zullen zien.

Groeten uit Canton, zai jian.