Overtreffende trap

Ik schrijf dit verslag uit een relatief stil dorpje in Guangxi, met als enige verstoring van de rust een irritante Chinese versie van Idols op de achtergrond en, interessant genoeg, een groep Duitse toeristen die net voorbij ploegde. Voordat het de digitale snelweg in geslingerd zal worden moet ik ergens nog wel een internetcafé vinden, maar in China moet dat geen probleem zijn. Na elektriciteit is internet waarschijnlijk een tweede ‘product’ dat zo’n beetje overal aanwezig is. De afgelopen week stond in het teken van weg komen en blijven uit de steden, want na Qingdao heb ik dagenlang in treinen gezeten maar nog steeds voornamelijk stad gezien.

Na Guangzhou, of Canton, was het de bedoeling dat ik in Yangshuo terecht zou komen. Hier maakte ik zeven jaar geleden voor het eerst kennis met mainland China, toen ik op weg naar Australië mijn neef Sander opzocht in Macau. In die zeven jaar is er wel wat veranderd. Het was toen weliswaar winter en laagseizoen, maar Yangshuo lijkt nu veranderd van een rustig backpackersdorpje in een zoveelste Chinese toeristische attractie, tenminste een straat of drie. Gelukkig kun je op iedere hoek van de straat, en daartussen, een fiets huren en dat heb ik dan ook iedere dag gedaan. Om hier te komen, vergde trouwens nog wel wat inspanning, voor zover je in een bus zitten of liggen zwaar werk kunt noemen natuurlijk. Ik had besloten een nachtbus te nemen vanuit Canton maar belandde uiteraard in de boemelbus in plaats van de express waar ik op gehoopt had. Het duurde niet verschrikkelijk lang, een uur of 10, maar de bus werd ouderwets vol gestampt met mensen, zo’n beetje overal lagen ledematen wat uitstappen tot een hachelijke onderneming maakte.

In het holst van de nacht kwam ik aan in Guilin en drie uur wachten op de eerste bus naar Yangshuo was weinig spectaculair. Yangshuo, de omgeving eromheen, was dat wel. In vier dagen tijd heb ik vrijwel uitsluitend gefietst, mezelf regelmatig vervloekt dat ik weer zo nodig een berg op moest, maar uiteindelijk veel gezien en, het mag geen verrassing zijn, mijn videocamera ten volste benut. Rijstvelden, karstgebergte, uitzichten, de Li rivier (inderdaad één van de schoonste grote rivieren die ik China gezien heb), kleine dorpjes, toeristen op fietsen. Het was verschrikkelijk warm en zelfs als ik stil stond, begon ik soms te zweten, maar wel de moeite waard. Af en toe stapte ik in een bus naar een volgend plaatsje om van daaruit terug te fietsen, en één dag reed ik dwars door de bergen om op het eind nog een 1200 treden tellende berg mee te pikken, en iedere dag kwam ik Yangshuo weer binnenrijden toen het laatste natuurlijke licht al uit de hemel verdwenen was. Ik zat op een toeristenboot, werd bijna gegrepen door een buffel in slechte doen (wat een aantal Chinezen in lachen deed uitbarsten), had korte gesprekken in het Chinees en wat langere in het Engels, en at voornamelijk rijst, noodles, en dumplings. Maar yoghurt, muesli, gebakken eieren, en toast kon ik de eerste dag toch niet weerstaan, het is me vergeven mag ik hopen.

Het was toeristisch, en dat is het hier nog steeds, maar erg kan ik het niet vinden. Yangshuo en het karstgebergte waren fantastisch om weer te zien en waar ik nu ben, is ook redelijk spectaculair. Het plaatsje heet Dazhai en ligt in het Longsheng gebied waar een aantal enorme rijstterrassen te vinden zijn. Ik betaal 5 euro voor een kamer met douche in een guesthouse waar het naar vers hout ruikt, en ik heb een uitzicht waar in Europa met gemak een paar honderd euro voor neergelegd zou moeten worden. Een kuuroord zal ik het niet noemen, maar voor mensen die tot rust willen komen is dit geen verkeerde plaats. Voordat ik hier aankwam, moest ik eerst drie korte busritten maken. In de eerste zat ik naast een vrouw uit Uitgeest, zo’n beetje om de hoek van waar ik woon, in de tweede kreeg ik gezelschap van een zwijgzame Chinees, en de derde was een gezellige lokale stadsbus waar iedereen elkaar kende en zo nu en dan een buitenlandse toerist instapte.
Vandaag heb ik zo’n beetje de hele dag gelopen, trap op, trap af, vriendelijke dorpelingen begroet, uiteraard weer met de videocamera aan de slag geweest, goed gegeten, en op de spaarzaam stille momenten genoten van de rust. De foto’s zijn weinig bijzonder maar ik vind de videobeelden wel aardig gelukt (en dat met flink wat improviseren aangezien mijn goedkope statief gisteren de geest gaf). Voor degenen die dat te zijner tijd willen zien, jullie zijn van harte welkom in Zaandijk (er even vanuit gaande dat de digitale bestanden uiteindelijk veilig en zonder beschadiging Nederland zullen bereiken, wat nog een hele uitdaging is).

Tegen de tijd dat dit online staat, ben ik alweer ergens anders. Op dit moment heb ik geen idee waar dat zal zijn maar de volgende plaats op het (verbazingwekkend korte) lijstje is Chongqing, een stad die model staat voor de ‘ontwikkeling van het binnenland’, en waar het twee dagen terug nog over de veertig graden was. Voordat ik daar arriveer, zal het een paar dagen verder zijn want voorlopig doe ik alles over land. Het einddoel blijft Pakistan maar in hoeverre dat nog realistisch is na de overstromingen valt te bezien. Yunnan laat ik definitief links liggen, het is weliswaar een provincie met veel diversiteit, maar ik ben er al geweest en op het moment wemelt het in de meeste plaatsen nog steeds van de Chinese toergroepen, en daar heb ik, met alle respect, niet zoveel zin meer in (te grootschalig en luidruchtig, in tegenstelling tot de zelfstandig reizende Chinese families, studenten, etc., die meestal heel vriendelijk en gastvrij zijn).

Een weekje uitrusten was dit niet, daarvoor heb ik me te veel uitgesloofd, maar het was zeker niet verkeerd het dorpsleven weer eens op te zoeken.

Vanuit Dazhai, of eigenlijk Tiantou, zai jian.

(PS ik ben gestrand in Congjian, wat jullie niet veel zegt, en mij eigenlijk ook niet, na een drietal aardige bustrips)